Σε μια από τις πιο συγκινητικές της συνεντεύξεις, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη δεν κρύβει ότι έχει ζήσει την εμπειρία της προσφυγιάς και δίνει τα εύσημα στους Έλληνες πολίτες για την ευαισθησία που επιδεικνύουν στους σημερινούς πρόσφυγες.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η οικογένεια της εξάχρονης τότε Άλκηστης µετακοµίζει, λόγω των πολιτικών γεγονότων στην Αίγυπτο της περιόδου εκείνης, στην Αθήνα. Μια µετανάστευση που πόσο σου κόστισε; Πώς βλέπεις όλο αυτό το άγριο σκηνικό µε το µεταναστευτικό και τα πνιγµένα παιδιά;
«Τη µετανάστευση την έχει γνωρίσει και η οικογένειά µου, όταν επί Νάσερ έφυγαν όλοι οι ξένοι από την Αίγυπτο. Ο πατέρας µου δεν άντεξε και πέθανε από τον καηµό του. Είναι πολύ σκληρό το ξερίζωµα. Αυτό που ζούµε όµως τώρα ξεπερνά τα όρια της φαντασίας. Είναι ένα απάνθρωπο θρίλερ, είναι ένα θανάσιµο τραύµα στο σώµα του πολιτισµού. Εάν δεν σταµατήσει ο πόλεµος στη Συρία, δεν πρόκειται να σταµατήσουν και οι εικόνες που βλέπουµε καθηµερινά. Παιδιά, µητέρες, οικογένειες, άνθρωποι θα συνεχίσουν να έρχονται, να πνίγονται, να χάνονται, ξεπερνώντας κάθε προηγούµενο κύµα προσφύγων και µεταναστών. Είναι µια τεράστια ανθρωπιστική κρίση, ένα απάνθρωπο φαινόµενο και πρέπει να αντιληφθούν οι Ευρωπαίοι εταίροι µας ότι δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να αντιµετωπίσει µόνη της όλο αυτό το πρόβληµα, όπως πρέπει και οι µεγάλες δυνάµεις, για παράδειγµα οι ΗΠΑ και η Ρωσία, να αντιληφθούν ότι έχουµε µπροστά µας πλέον ένα τεράστιο πρόβληµα της ανθρωπότητας! Χαίροµαι που έχει ξεκινήσει ένα κίνηµα για να απονεµηθεί το Νόµπελ Ειρήνης στους Έλληνες νησιώτες, στους ανώνυµους ήρωες του Αιγαίου, που µε τον αλτρουισµό τους, τη γενναία τους ψυχή, το φιλότιµο και την ανθρωπιά τους έδωσαν µαθήµατα ζωής παγκόσµια».