I like going places that bands don’t typically go, because there’s kind of an excitement you get met with. There’s a really rewarding sense to it. We went to Athens, Greece, a few weeks ago, and you kind of have to go through some no man’s land musically to get down to Athens. Going to a place like Athens and playing for people that know they might not get another chance to see you is very cool. – SPIN, 02/10/2013
Αυτά είχε να πει ο Andrew Savage των Parquet Courts (ή αισίως και Parkay Quarts ανάλογα με τα κέφια και τα μέλη) από το πρώτο τους πέρασμα στην Αθήνα. Και μετά είναι δυνατόν να μην φανατίζεσαι για τέτοια συγκροτήματα; Μάλλον όχι. Γι’ αυτό τους υποδεχόμαστε με μεγάλη χαρά για δεύτερη (ή και πρώτη ως Parkay Quarts) φορά στην Αθήνα.
Μετά από το εκρηκτικό τους ντεμπούτο του 2012, Light Up Gold (2012, What’s Your Rupture?), το μόνο πράγμα που δεν κάνανε οι Parquet Courts ήταν να κάτσουν ήσυχοι και να επαναπαυθούν στις δάφνες ενός δίσκου που αντιμετωπίστηκε ως επί το πλείστον με κριτικό δέος. ‘Άλλωστε οι καταβολές τους στην hardcore σκηνή του Τέξας δύσκολα θα το επέτρεπαν. ‘Έτσι μετά από ένα 2013 γεμάτο περιοδείες (κατά την διάρκεια του οποίου καταφέρνουν παρόλα αυτά να βγάλουν ένα EP, το Tally All The Things That You Broke) , το συγκρότημα κυκλοφορεί το 2014 τον δεύτερο δίσκο του με τίτλο Sunbathing Animal (2014, What’s Your Rupture?). Ακολουθεί ένα προσυμφωνημένο διάλειμμα καθώς ο Max (τύμπανα) τελειώνει το πτυχίο του και ο Sean (μπάσο) γίνεται μπαμπάς, αλλά ούτε και αυτό τηρείται, καθώς οι δύο κιθαρίστες (Andrew και Austin) ανακαλύπτουν ότι οι συχνές τους πρόβες και αναζητήσεις παράγουν τόσο υλικό που καταλήγουν στον δίσκο Content Nausea (2014. What’s Your Rupture?). Ο οποίος και κυκλοφορεί μόλις 6 μήνες μετά το Animal και με το συγκρότημα να διαλέγει την παραλλαγή Parkay Quarts στο όνομα τους. Και οι δύο δίσκοι γίνονται δεκτοί θετικότατα, με το περιοδικό SPIN (μάλλον τους αγαπάνε εκεί) να τους ανακηρύσσει συγκρότημα της χρονιάς για το 2014 και μία από τις επιρροές τους, ο Stephen Malkmus, να δηλώνει μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι είναι πολύ καλύτερο συγκρότημα από το δικό του, κάτι τύπους δηλαδή που τους λέγανε Pavement.
‘Ένας από τους δηλωμένους σκοπούς των Parquet Courts ήταν να εξελιχθούν, έστω και ως μετανάστες στην πόλη, σε “New York band”. Και με την προσθήκη των δύο τους δίσκων το 2014, μπορούμε να πούμε ότι αυτό έχει γίνει για τα καλά: διατηρώντας τις αρχικές τους επιρροές, το συγκρότημα έχει φτάσει σε μια ελευθερία και μια άρνηση τυποποίησης που σίγουρα έχει τις ρίζες της στους Velvet Underground και παρόμοια νεοϋορκέζικα σχήματα που συνδύαζαν την ορμή, τον πειραματισμό και την διανοητική αναζήτηση. Τούτο γίνεται, δε, εμφανέστατο και στους στίχους του συγκροτήματος – εξάλλου είναι από τις λίγες μπάντες που αξίζει να διαβάσει κανείς τους στίχους – οι οποίοι μπορεί να πηγαίνουν από την βαρεμάρα της καθημερινής ζωής σε μια μεγαλούπολη, σε σκέψεις για την «έλλειψη ελευθερίας» που μάστιζε τον Shostakovich και τον Prokofiev στην σταλινική Ρωσία, για να καταλήξει σε καταγγελίες του πώς «όλοι φαίνεται να έχουμε γίνει απλοί καταναλωτές διαδικτυακών μικρο-πληροφοριών χωρίς καμία αντίδραση». Το αν είναι το καλύτερο rock συγκρότημα των τελευταίων ετών είναι θέμα γούστου. Το ότι είναι σίγουρα από τα πιο ενδιαφέροντα είναι απλά γεγονός. Και το ότι έχουμε την ευκαιρία να τους ξαναδούμε – ενώ ξέρουμε ότι υπάρχει περίπτωση να μην τους ξαναδούμε… – είναι σίγουρα “very cool”.