Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο ήχους – ειδοποιήσεις, συνομιλίες, φωνές, μουσικές, ειδήσεις. Η συνεχής ροή πληροφοριών μάς κρατά απασχολημένους, αλλά συχνά και εξαντλημένους. Κι όμως, υπάρχει κάτι που έχει σχεδόν ξεχαστεί και ίσως μάς λείπει πιο πολύ απ’ όσο νομίζουμε: η σιωπή.
Η σιωπή δεν είναι απουσία. Είναι παρουσία. Είναι χώρος. Είναι χρόνος για εσωτερικότητα, περισυλλογή, καθαρότητα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που νιώθουν άβολα όταν σταματά η κουβέντα, όταν σβήνουν οι ήχοι. Κι όμως, η αληθινή επικοινωνία πολλές φορές γεννιέται εκεί – ανάμεσα στις λέξεις, στα παύσματα, στις ανάσες.
Πολλές θρησκευτικές και φιλοσοφικές παραδόσεις διδάσκουν τη σιωπή ως πρακτική. Στον διαλογισμό, στο τάισμα της ψυχής, στο «να ακούμε τον εαυτό μας». Η σιωπή είναι εκεί όπου μπορούμε να παρατηρήσουμε τις σκέψεις μας χωρίς φιλτράρισμα, να ακούσουμε όχι μόνο τον εσωτερικό μας κόσμο, αλλά και τον εξωτερικό – τον ήχο του ανέμου, της φύσης, του χρόνου που περνά χωρίς να ζητά την προσοχή μας.
Δεν είναι τυχαίο ότι συχνά λέμε: «Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα – η σιωπή τα είπε όλα». Υπάρχουν στιγμές που μια παρηγορητική παρουσία ή ένα βλέμμα λένε περισσότερα από χίλιες λέξεις.
Η σιωπή δεν είναι αδυναμία. Είναι επιλογή. Είναι στάση ζωής που δείχνει αυτογνωσία, σεβασμό και δύναμη. Και όπως είπε και ο Γάλλος φιλόσοφος Πασκάλ: «Όλα τα προβλήματα του ανθρώπου ξεκινούν από την αδυναμία του να μείνει μόνος, ήσυχος, σ’ ένα δωμάτιο».
Ίσως τελικά το «Enjoy the silence» να μην είναι απλώς τίτλος τραγουδιού. Είναι υπενθύμιση. Σταματήστε. Ακούστε. Σιωπήστε. Μπορεί να ανακαλύψετε τον εαυτό σας εκεί που δεν περιμένατε.