Σε μια εποχή όπου η προσωπική ανάπτυξη προβάλλεται ως βασική προϋπόθεση για την ευημερία και την επιτυχία, ένα παράδοξο φαινόμενο κυριαρχεί στη συμπεριφορά πολλών ανθρώπων: η εθελοτυφλία. Όπως η στρουθοκάμηλος που κρύβει το κεφάλι της στην άμμο μπροστά στον κίνδυνο, έτσι και εμείς συχνά αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις, συναισθήματα ή αλήθειες που μας προκαλούν δυσφορία.
Το φαινόμενο αυτό δεν αφορά απλώς τη δειλία ή την έλλειψη θέλησης. Είναι μια αμυντική στρατηγική του εγκεφάλου, που μας προστατεύει από το άγχος, την αβεβαιότητα ή την αλλαγή. Όμως αυτή η «προστασία» έχει υψηλό τίμημα. Όταν αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα κατάματα, μπλοκάρουμε την ίδια μας την πρόοδο.
Η προσωπική εξέλιξη απαιτεί θάρρος. Θάρρος να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, να παραδεχτούμε τις αδυναμίες μας, να δεχτούμε την κριτική και να βγούμε από τη ζώνη άνεσής μας. Κάθε φορά που αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες ή να πάρουμε αποφάσεις, επιλέγουμε ασυνείδητα τη στασιμότητα. Κι όσο πιο πολύ καθυστερούμε, τόσο πιο πολύ εδραιώνεται μέσα μας το αίσθημα της ανημπόριας.
Η συνειδητοποίηση ότι αυτός ο «αόρατος εχθρός» – η ίδια μας η αποφυγή – είναι εκείνος που μας κρατά πίσω, είναι το πρώτο βήμα για να απελευθερωθούμε. Ο μόνος τρόπος να σπάσει ο φαύλος κύκλος είναι να στραφούμε προς τον εαυτό μας με ειλικρίνεια και να επιλέξουμε τη δράση αντί της αδράνειας.
Η εξέλιξη δεν είναι ποτέ εύκολη, αλλά η ακινησία είναι μακροπρόθεσμα πολύ πιο επώδυνη. Στο τέλος της ημέρας, η ερώτηση είναι απλή: Θα συνεχίσουμε να κρύβουμε το κεφάλι μας στην άμμο ή θα σηκώσουμε το βλέμμα και θα προχωρήσουμε μπροστά;