1) Ως άνθρωπος τι ζητάτε από την υποκριτική;
Να παραβιάσω τα όρια μου και μετά, αφού πρώτα φάω τα μούτρα μου καλά-καλά, να προσπαθήσω να τα επεκτείνω. Μόνο έτσι λειτουργώ. Γιατί αν αφήσω να με προειδοποιήσει αυτός ο φόβος που έμφυτα υπάρχει σε μένα από όσο με θυμάμαι, δεν θα είχα κάνει απολύτως τίποτα ως τώρα. Κι όμως, όσο μεγαλώνω και δημιουργώ μέσα σε αυτό το χώρο, τόσο καταλαβαίνω ότι προσπαθώ να βρω τρόπους να ολοκληρωθώ σαν οντότητα. Έστω αργά-αργά και σταδιακά. Δεν έχουμε άλλωστε όλοι οι άνθρωποι τους ίδιους ρυθμούς και τις ίδιες δυνατότητες. Σε αυτό τον αγώνα, ο καθένας θέλει το χρόνο του και τον τρόπο του.
Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, άρχισα να είμαι και γω πιο ήρεμος με την ζωή μου και να μην είμαι τόσο σκληρός και τιμωρητικός με τον εαυτό μου. Ξέρω πολύ καλά ότι είμαι ελλειμματικός ως άνθρωπος. Όμως πια δεν το κρύβω όπως παλιά. Και παλεύω κάθε μέρα για να καλύψω αυτές μου τις ελλείψεις. Και το θέατρο ή όπως με ρώτησατε “η υποκριτκή”, με όλους τους κόσμους τους, μου έχουν δείξει εναλλακτικούς δρόμους και εναλλακτικές διαδρομές.
Μία καλή μου φίλη μου είχε πει κάποτε , εξ αφορμής της παράστασης ” Το Ταξίδι” που είχαμε κάνει στο Μικρό Εθνικό σε σκηνοθεσία της Σοφίας Βγενοπούλου, ότι “υπάρχουν διαδρομές που τις διανύεις κι άλλες που σε διανύουν…”. Δεν είναι τυχαίο, ότι έχει καρφωθεί στο υποσυνείδητό μου μήνες τώρα αυτή η φράση, την οποία την επαναφέρω ξανά και ξανά.Να μάλλον τι ζητάω. Να μπορώ να αφήνω πίσω τον φοβισμένο ή εγωιστή εαυτό μου και να χαίρομαι τις διαδρομές που με διανύουν.
2) Ποιο είναι το ιδανικό θέατρο για σας;
Ως θεατής ή ως δημιουργός καλούμαι να απαντήσω;
Όπως και να ‘χει, είχα κάποτε πει ότι το θέατρο είναι, όταν φυσικά θες να είναι και επιμένεις να δουλεύεις πάνω σε αυτή τη βάση και την πεποίθηση, ένας πολύ ιδιαίτερος χρονοτόπος. Που μπορεί μάλιστα να γίνει και ιδανικός, χωρίς να είναι αυτό αναγκαία και ικανή συνθήκη. Έχει πάντα τη δύναμη να γίνει ένας “μικροσκοπικός κόσμος”, και έτσι πολύ πιο εύκολα όμορφος και μέσω αυτής του της ιδιαιτερότητας να σε βοηθάει να πάρεις διαζύγιο με την πραγματικότητα των πολλών, είτε άλλοτε να είναι τόσο ευρύς και συμπεριληπτικός που να μπορεί να περικλείει μέσα του όλους τους άλλους κόσμους και μέσω της διαδικασίας της αλληλοπεριχώρησης να σε κάνει να συμφιλιωθείς με αυτόν εδώ που ζεις. Να άλλη μία λέξη που διαρκώς επανέρχεται στο μυαλό μου. Αλληλοπεριχώρηση. Αυτή είναι όλη η μαγεία στη θεατρική πράξη. Οι συναντήσεις με τον Άλλον.
Τελευταία, διάβαζα το “Κουτσό” του Χούλιο Κορτάσαρ και έχω κρατήσει γραμμένη στο κινητό μου την εξής φράση: ” Η πραγματική ετερότητα, διαμορφωμένη από λεπτές επαφές, από θαυμαστές προσαρμογές στον κόσμο, δεν μπορούσε να επιτευχθεί μονομερώς, στο απλωμένο χέρι έπρεπε ν’ ανταποκριθεί ένα άλλο απλωμένο χέρι απ’ έξω, από τον έτερο”
Αυτό το απλωμένο χέρι, είναι που ιδανικά αναζητάμε
3) Πρόβα ή παράσταση;
Παράσταση χωρίς πρόβα δε γίνεται.
Αν και νομίζω ότι ανήκω ξεκάθαρα στη μερίδα των ηθοποιών που χαίρονται λίγο περισσότερο την παράσταση,γιατί με τους θεατές που έρχονται να τους δουν μεγαλώνει ο κύκλος και έτσι διαχέεται ακόμα περισσότερο ο κοινός μύθος
4) Στις μέρες μας ποιος είναι ο ρόλος του θεάτρου και τι μηνύματα μπορείτε να περάσετε στα νέα παιδιά μέσα από αυτό;
Δυστυχώς, δε μπορώ να απαντήσω στην ερώτηση για το ποιος είναι ο ρόλος του θεάτρου στις μέρες μας. Όχι γρήγορα τουλάχιστον, όχι πρόχειρα. Είναι ένα ζήτημα φιλοσοφικό, κοινωνικό και πολιτικό που χρειάζεται πολύπλευρη προσέγγιση και μεγάλη νηφαλιότητα για να έχει αξία η απάντηση που θα δώσει κάποιος. Το μόνο που μπορώ να πω ίσως, είναι ότι νοιώθω πως βρισκόμαστε σε οριακές στιγμές των κοινωνιών μας και το θέατρο καλείται να δώσει απαντήσεις. Μπορώ ίσως επίσης να πω ποιος είναι ο ρόλος του θεάτρου στο δικό μου πολύ προσωπικό χρονότοπο.
Η ουσία του είναι η συνάντηση. Η συνάντηση όπως προείπα με τον Άλλον.Το συνδημιουργό, το θεατή, τον κόσμο του συγγραφέα, το βαθύτερό μας εαυτό, το μύθο.
Με τα χρόνια έχω καταλάβει πως έχω την ανάγκη να υπάρχω μέσα σε θεατρικές οικογένειες ή να δημιουργώ οικογένειες. Η σχολή του Εθνικού, η θεατρική ομάδα του Πανεπιστημίου Πειραιώς και οι παραστάσεις που δουλέψαμε μαζί με τους φοιτητές, η “Ιλιάδα”, οι μαθητές μου, οι συνεργάτες μου, τώρα οι ‘Ιστορίες καθ’ οδον”.
Ζω και δημιουργώ προσπαθώντας να παραμένω ανοιχτός στις σχέσεις μου με τους συνεργάτες μου, προσπαθώ να μη δείχνω τον κακό ή εγωιστή εαυτό μου, προσπαθώ να υποστηρίζω τα όνειρα των ανθρώπων γύρω μου που έρχονται και με βρίσκουν. Το φαντασιακό είναι εφικτό. Το ίδιο και οι ουτοπίες. Το θέατρο είναι απλώς το μέσο.
** Οι φωτογραφίες είναι του Χρήστου Συμεωνίδη