Γιατί η Τέχνη πάει και στα νησιά!
Gigantomachy – Μύκονος
Τα Δύο Χωριά βρίσκονται στην ευχάριστη θέση να παρουσιάσουν την πρώτη ατομική έκθεση του αμερικανού καλλιτέχνη Matthew Palladino που θα διαρκέσει από τις 6 Ιουλίου έως την 1η Αυγούστου. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν, παρουσία του καλλιτέχνη, την Παρασκευή 6 Ιουλίου στις 20:00 μ.μ.
Ο τίτλος της έκθεσης είναι Γιγαντομαχία και ο καλλιτέχνης παρουσιάζει τέσσερις ακουαρέλες σε χαρτί που ετοίμασε κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο νησί της Μυκόνου, στο πλαίσιο συμμετοχής του στο πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών από τα Δύο Χωριά.
Η Γιγαντομαχία, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ήταν ο σπουδαιότερος αγώνας που έδωσαν ποτέ οι Θεοί του Ολύμπου. Η μάχη ανάμεσα στους Ολύμπιους Θεούς και τους Γίγαντες για την κυριαρχία στον κόσμο. Μέσα από τη μάχη αυτή οι Γίγαντες έμειναν γνωστοί στην ιστορία και η σημασία της ιστορίας αυτής για τον ελληνικό πολιτισμόεπιβεβαιώνεται από τη συχνή απεικόνιση της Γιγαντομαχίας στην ελληνική τέχνη.
Για την έκθεση ο καλλιτέχνης εμπνέεται από το αρχαίο ελληνικό μύθο της Γιγαντομαχίας σχεδιάζοντας φιγούρες και τέρατα που απεικονίζονται στη ζωφόρο του βωμού της Περγάμου. (Ο βωμός της Περγάμου είναι ένα μνημειώδες κτίσμα που χτίστηκε κατ’ εντολή του βασιλιά Ευμένη Β’, το πρώτο μισό του 2ου αιώνα π.Χ., στην ακρόπολη της Περγάμου στη Μικρά Ασία).
Ο Palladino ανασυντάσσει και ζωγραφίζει τα σπασμένα ανάγλυφα με μια δόση υπερβολής που χαρακτηρίζει τη δουλειά του, σχεδόν γκροτέσκ. Πιο συγκεκριμένα, ζωγραφίζει τα έργα του εξολοκλήρου στο χέρι σε λευκό χαρτί ακουαρέλας δημιουργώντας ένα συνδυασμό υδατογραφίας και μελανογραφία, χωρίς να χρησιμοποιεί για τα κενά καλυπτικό υγρό ή καλυπτική ταινία. Τα έργα σε ακουαρέλα έχουν μια εξέχουσα θέση στη δουλειά του καλλιτέχνη, καθώς όπως ο ίδιος αναφέρει η δημιουργία τους είναι σχεδόν ιεροτελεστική και πολύ διαφορετική από άλλες ζωγραφικές τεχνικές, όπως τα ακρυλικά και το λάδι σε καμβά. Τη ζωγραφική με ακουαρέλα χαρακτηρίζει η αμεσότητα και μια αίσθηση μονιμότητας. Είναι περισσότερο μια αναπαραστατική μορφή τέχνης που ο Palladino υπηρετεί με εξαιρετική αφοσίωση. Το τελικό αποτέλεσμα είναι η απεικόνιση μιας διαδικασίας που χαρακτηριστικό της είναι ο απόλυτος έλεγχος με στιγμές χάους όπως συμβαίνει σε μία μουσική παράσταση ή μια παράσταση μαγείας, παρά στην κλασική τέχνη της ζωγραφικής.
Ανατομία της Πολιτικής Μελαγχολίας – Άνδρος
“Η αλλαγή έρχεται όταν αποφασίσουμε τι θέλουμε και όχι τι νομίζουμε ότι μπορούμε να έχουμε.” – George Monbiot
Τι έχει συμβεί με την κατάσταση της πολιτικής μας; Κάποτε οι πολιτικοί κινούνταν από ανιδιοτελή κίνητρα ή αλτρουισμό και έμπαιναν στην πολιτική για να προσφέρουν στα κοινά. Την πολιτική την ασκούσαν κατά κύριο λόγο άνθρωποι με παιδεία, ηθική ακεραιότητα και υψηλά ιδανικά. Είναι γεγονός ότι η πολιτική ήταν πάντοτε επιρρεπής στη διαφθορά και την κατάχρηση εξουσίας, αλλά τα τελευταία χρόνια η διαφθορά και το προσωπικό συμφέρον — ή τα συμφέροντα των επιχειρήσεων και των πολυεθνικών εταιρειών — μοιάζουν να υπερισχύουν αντί αυτών των ψηφοφόρων. Οι πολίτες υπάρχουν για να χειραγωγούνται παρά για να υπηρετούνται, οι αρνητικές – και πολλές φορές τοξικές – πολιτικές εκστρατείες είναι ο κανόνας, τα σκάνδαλα αφθονούν, οι συγγνώμες μοιράζονται ελαφρά τη καρδία και αμέσως μετά ξεχνιούνται όλα. Η ψήφος δεν αντιπροσωπεύει πια πραγματική επιλογή αλλά ‘το μη χείρον βέλτιστον’. Δεν αποτελεί έκπληξη το ότι όλο και λιγότεροι πολίτες εμφανίζονται στις κάλπες.
Οι καλλιτέχνες στην έκθεση Ανατομία της Πολιτικής Μελαγχολίας διερευνούν το φαινόμενο και αποκαλύπτουν τις πτυχές του μεταφράζοντάς τις σε χαρακτηριστικές εικόνες μέσω της φωτογραφίας ή του βίντεο, ως επί το πλείστον. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Μπορούμε να φανταστούμε κάποια διέξοδο; Η Ανατομία της Πολιτικής Μελαγχολίας κατοπτρίζει την παρούσα στιγμή, η οποία συχνά αναφέρεται λανθασμένα ως καταναλωτικό προϊόν της ‘πολιτικής της ικανοποίησης’ (‘politicsofcontent’), δηλαδή της αποχαύνωσης που προκαλεί ο ακραίος καταναλωτισμός. Οι μελέτες όμως καταδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο: μια πολιτική απογοήτευσης λόγω του σημερινού status quo. Η έκθεση επισημαίνει τους κινδύνους της πολιτικής απάθειας και το ότι, παρά τα όσα ισχυρίζεται η νεοφιλελεύθερη διαλεκτική, η κοινωνία υπάρχει. Είναι εύκολο σε αυτό το ναδίρ πολιτικής ποιότητας να γίνει κανείς κυνικός, αδιάφορος ή ακόμα και να παραιτηθεί. Ωστόσο, κατά τον συγγραφέα και ακτιβιστή George Monbiot, οι απαρχές μιας νέας κοινωνιοκρατίας (sociocracy) διαφαίνονται ήδη. Και εναλλακτικές υπάρχουν.
OH THAT I HAD A THOUSAND TONGUES – Τήνος
Η οµαδική έκθεση Oh that I had a thousand tongues έχει ως αφετηρία τη γλώσσα, αλλά αποκλίνει από τον άµεσο συσχετισµό της µε την επικοινωνιακότητα, µέσω της ανάλυσης και της σύγκρουσης µε τις διαδικασίες κατασκευής της.
Μέσα σε ποικίλα, αν και παρόµοια κατασκευασµένα πολιτικά και κοινωνικά τοπία, καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας (της τέχνης), εικόνες και έννοιες δηµιουργούνται διαρκώς για να ακολουθήσουν πραγµατικά ή φανταστικά αφηγηµατικά ίχνη και σηµεία. Το ερώτηµα µπορεί να τεθεί ως εξής: πώς µπορούµε να προβούµε στην αναζήτηση µιας καινούργιας γλώσσας, αποδεσµευµένης από τους περιορισµούς που επιβάλλονται από τις κυρίαρχες κοινωνικές µορφές; Αυτό θα µπορούσε να συµβεί ακούσια, σαν γλωσσική παραδροµή, προξενώντας µια ρήξη στη συνήθη πορεία των πραγµάτων. Κάτι τέτοιο θα ήταν δυνατό να πάρει µορφή µέσα από ένα δηµιουργικό πεδίο, όπου η αποδιοργάνωση της γλώσσας προκαλεί διαχωρισµούς και χάσµατα που υποχρεώνουν την τέχνη να µιλήσει µια άλλη γλώσσα. Αν κάτι φιλοδοξεί η σύγχρονη τέχνη, αυτό είναι να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού ώστε να απελευθερωθεί από τις µονιµότητες που αποδίδονται στο νόηµα.
Ενδεχοµένως θα αποπειραθεί να αδράξει τη µία από τις πολλές προθέσεις που συνοδεύουν τις λέξεις, διαχωρίζοντας τις διαφορετικές οµιλίες, ώστε να αναστοχαστεί πάνω στις κοινωνικές/πολιτικές επιπτώσεις που θα είχε, ίσως, ο σταδιακός συγκερασµός των διαφορετικών γλωσσών.
Οι καλλιτέχνες της έκθεσης επικεντρώνονται στη φωνή, ως άποψη που εκφράζεται ανοιχτά. Αναφέρονται στις µεθόδους µέσα από τις οποίες οι φωνές των ανθρώπων εκδηλώνονται – καθώς αποκαλύπτουν τις ιστορίες και τις αναµνήσεις τους – σε µια προσπάθεια να συνδεθούν µε καινούργια ή αβέβαια περιβάλλοντα και διαρκώς µεταβαλλόµενες συνθήκες. Αυτοί οι παράγοντες αποκτούν ακόµα µεγαλύτερη σηµασία σε αποµακρυσµένες τοποθεσίες, όπως ένα νησί, όπου οι πολλές ιδιοµορφίες ενός µέρους και του χρόνου του µετατρέπονται στον ιδιαίτερο φορέα του, όπου τα παρελθόντα του εµπεδώνονται σε µοναδικές λεπτοµέρειες που εµφανίζονται στο παρόν, δίνοντας το έναυσµα της µετάφρασης, τόσο για να παραδεχτούµε το υποκειµενικό όσο και για να αγγίξουµε το βαθύτερο. Με την υποστήριξη του ΝΕΟΝ.
Δημήτρης Μυταράς – Άνδρο
Αφιέρωμα στον καταξιωμένο και ιδιαίτερα αγαπητό στο ελληνικό κοινό Δημήτρη Μυταρά φιλοξενεί για το καλοκαίρι 2018 το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή στην Άνδρο. Η έκθεση έχει τίτλο “ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΣΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ” και θα διαρκέσει από 1 Ιουλίου – 30 Σεπτεμβρίου 2018
Ο Δημήτρης Μυταράς με κύριο χαρακτηριστικό τη συνύπαρξη αντιφατικών δεδομένων που διαπλέκονται επιδέξια, δημιουργεί την παραδοξότητα. Εκτός από διακεκριμένος ζωγράφος τον οποίο όλοι γνωρίζουμε, υπήρξε και ποιητής, ταλαντούχος σκηνογράφος, ενδυματολόγος, εικονογράφος, σχεδιαστής διακοσμητικών παραστάσεων και χαρισματικός δάσκαλος. Σκοπός του αφιερώματος είναι να αναδειχθούν τόσο η θεματική πολυμέρεια, όσο και η τεχνοτροπική ποικιλομορφία και επιδεξιότητα.
Το αφιέρωμα ξεκινά από την πρώιμη νεανική περίοδο που χαρακτηρίζεται από μια εντυπωσιακή ωριμότητα. Στη συνέχεια με δύο θεματικές, τους καθρέπτες και τα πορτραίτα. Στο επόμενο σκέλος ανοίγει ένας εντελώς καινούργιος δρόμος: η επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα. Το εικαστικό αυτό αφιέρωμα πλαισιώνει δίγλωσσος συνοδευτικός κατάλογος 284 σελίδων, τον οποίο θα εκδώσει η Μικρή Άρκτος.
Laughterhouse – Ύδρα
Ο εκθεσιακός χώρος του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ στα Σφαγεία της Ύδραςόπως κάθε χρόνο, φιλοξενεί μια έκθεση σύγχρονης τέχνης που σχεδιάζεται από έναν καλλιτέχνη, µε γνώμονα τον συγκεκριμένο χώρο. Φέτος παρουσιάζει το project Laughterhouse του Βρετανού καλλιτέχνηDavid Shrigley, που θα διαρκέσει από τις 19 Ιουνίου έως και τις 30 Σεπτεμβρίου 2018.
Το Laughterhouse είναι η παρουσίαση ενός ντοκιμαντέρ σχετικά µε κατσίκες των οποίων οι κραυγές ακούγονται σαν ανθρώπινες.
Το θέαµα των ζώων που βγάζουν αυτούς τους ήχους είναι διασκεδαστικό, και η ταινία έχει στόχο να διασκεδάσει. Τα σφαγεία, ωστόσο, δεν είναι διασκεδαστικά μέρη. Ιδίως αν είναι κανείς χορτοφάγος — ή κατσίκα.
Η αντίφαση μεταξύ του κωμικού χαρακτήρα της ταινίας και της ιστορίας του χώρου αυτού ήταν το κίνητρο πίσω από το έργο.
Ο David Shrigley γεννήθηκε το 1968 στο Macclesfield της Αγγλίας και ζει και εργάζεται στο Brighton της Αγγλίας.Ο Shrigley, υποψήφιος για το Turner Prize του 2013, είναι ευρέως γνωστός για την ιδιαίτερη τεχνική του στο σχέδιο. Τα έργα του σχολιάζουν µε σατυρικό τρόπο καθηµερινές καταστάσεις και διαπροσωπικές σχέσεις. Εκτός από το σχέδιο που αποτελεί τον πυρήνα της δηµιουργίας του, ο Shrigley χρησιµοποιεί ένα ευρύ φάσµα υλικών και τεχνικών µέσων συµπεριλαµβανοµένης της γλυπτικής, των εγκαταστάσεων, του animation, της ζωγραφικής, της φωτογραφίας και της µουσικής.