Είναι Σάββατο βράδυ κι έχουμε κανονίσει να βγούμε σε ένα ρεμπετάδικο με τα ξαδέλφια που μένουμε στην πρωτεύουσα. Έχουμε μαζευτεί όλοι στο σπίτι και περιμένουμε έναν μόνο που τυγχάνει να εργάζεται.(είναι από τους τυχερούς αυτός).Με καλεί στο τηλέφωνο και μου λέει: “Θα αργήσω λίγο να σχολάσω, περιμέντε με λίγο”. Καθόμαστε στον καναπέ, χαζεύουμε τηλεόραση ώσπου χτυπάει το κουδούνι. Ο Σ. μπαίνει μέσα με τρεμάμενη αναπνοή και σε κατάσταση σοκ. Θέλει να μας περιγράψει κάτι σοκαριστικό προφανώς…
Μια παρέα άνθρωποι, κρεμόμαστε από το στόμα του και εκείνος ξεκινά να μας λέει τι του συνέβη. Ξεκίνησε γύρω στη 1 το μεσημέρι από το Πασαλιμάνι να ‘ρθει στους Αμπελόκηπους για δουλειά. Κάνει την πρακτική του βλέπετε, στη μαγειρική. Όμως αυτή η μέρα δεν είναι όπως οι άλλες. Βλέπει μια παρέα νέων ανθρώπων που ήταν ντυμένοι με περίεργα ρούχα, ψιλοπερίεργη εμφάνιση, γέλια και φωνές. Τους προσπερνά και προχωρά προς τον ηλεκτρικό του Φαλήρου. Κοντά στην είσοδο συνειδητοποιεί ότι τον ακολουθούν και προσπαθεί να απομακρυνθεί. Αλλά μόλις ήρθε το τραίνο και πρέπει να μπει, γιατί έχει αργήσει. Μπαίνει λοιπόν στο βαγόνι και οι σχεδόν συνομήλικοί του μαζί. Αρχικά, τον κοιτάζουν έντονα και έπειτα, τον στριμώχνουν στη γωνία. Τον απειλούν λέγοντας: “Δώσε μας ό,τι λεφτά έχεις”, “Δεν έχω τους απαντά” και τότε του ρίχνουν μία στα πλευρά… Λίγο αργότερα, ο Σ. έχει βγάλει από την τσέπη του το ποσό των 25 ευρώ που κουβαλά και τους το δίνει. Μετά πιάνουν τα γυαλιά του, που έχει στερεωμένα στο κεφάλι του. “Ωραία γυαλιά” , του λένε και κατεβαίνουν κύριοι στον επόμενο σταθμό για να μπουν σε άλλο βαγόνι να απειλήσουν.
Mαγικές εικόνες από το Βόρειο Σέλας μέσα από την κάμερα του LG G Pro 2 (Video)
Όσο μας περιγράφει το περιστατικό, τον κοιτάζω προσηλωμένη, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι έχει γίνει. Όταν καταφέρνω να βγάλω φωνή, τον ρωτάω αν είναι καλά κι αφού μου το διαβεβαιώνει, προχωρώ στην επόμενη και βασική μου ερώτηση: “Οι υπόλοιποι επιβάτες τι έκαναν;”, “Τίποτα απολύτως, με κοίταζαν και αδιαφορούσαν”, μου λέει. Και αρχίζει να μου εξηγεί ότι ο φόβος και ο τρόμος ήταν σχηματισμένος στα πρόσωπά τους, δεν ήξεραν τι θα μπορούσε να ακολουθήσει και δεν ήθελαν να εμπλακούν…. Και δεν είναι μόνο η εγκληματικότητα φίλοι μου που αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς, δεν είναι μόνο το ότι σε λίγο θα φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε και με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, είναι και η αποξένωση του κόσμου, είναι και η απάθεια για το συμπολίτη που χρειάζεται τη στήριξη και τη βοήθειά μας! Αυτή είναι η Ελλάδα εν έτει 2014!
Και ρωτώ εγώ τώρα: Πού είναι η ανθρώπινη αλληλεγγύη; Πού είναι όλα όσα μας δίδαξαν οι αρχαίοι πρόγοινοι; Όταν ένας συνάνθρωπος απειλείται εμείς αδιαφορούμε; Μέχρι πού πρέπει να φτάσει αυτή η κατάσταση; Γιατί τόση αδράνεια; Πάντως στη θέση του 18χρονου, φίλου-αδελφού-συγγενή θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας.. Ας σκεφτούμε λίγο καλύτερα τις επιπτώσεις μιας τόσο απαθούς στάσης!
Διαβάστε επίσης:
Oι απίστευτες σκηνές που μπορεί να καταγράψει μία κάμερα!(video)