«Για την υπόθεση και την στυγερή δολοφονία του γιου μου, στις 17 του μηνός, ημέρα Τρίτη στις 17.30 το απόγευμα χαιρετηθήκαμε. Θα πήγαινε να δει μπάλα. Θα έψαχναν κατάστημα να δουν την μπάλα. Ήταν από τις λίγες φορές που θα έβλεπε την μπάλα χωρίς τον πατέρα του και τους φίλους του. Στις 17.30 το απόγευμα χαιρετηθήκαμε και είπαμε οτι θα τα πούμε το πρωί. Εκείνη τη μέρα χρειάστηκε να πάω με την κόρη μου. Από τις πέντε και μισή το απόγευμα το παιδί μου δεν μου ξαναμίλησε και δεν ήπιαμε ξανά ποτέ τον καφέ μας. Πήγα στην κόρη μου ξέροντας οτι στο σπίτι ειναι ο σύζυγος και δεν υπήρχε τίποτα που να προμηνύει οτι θα γίνει αυτό το κακό. Περίπου στις 2 τη νύχτα χτυπάει το κουδούνι και το τηλέφωνο του παιδιού και μιλάει ο πατέρας της απο το τηλέφωνο του κουνιάδου της. Η κόρη μου του λέει: “μπαμπά γιατί μιλάς απο εδώ” και τότε καταλάβαμε ότι έγινε κάτι κακό. Της είπε: “άνοιξέ μου την πόρτα”.»
Και συνέχισε: «Ανοίγει η πόρτα και βλέπω έναν άνθρωπο να προσπαθεί να μιλήσει να μας πει τι έγινε. Τον ρώτησα “τι συμβαίνει και για ποιον θα μου πεις;” Μου είπε οτι “ο Παύλος χτύπησε και είναι στο Κρατικό και ήρθα να σε πάρω”. Σε καμιά περίπτωση δεν το πίστεψα οτι απλά χτύπησε. Δεν θέλησα να του κάνω ερωτήσεις. Του είπα “Μέχρι εδώ ήταν; Αυτό ήταν στη ζωή μας;” πίστεψα οτι θα δω τα μάτια του και θα καταλάβω τι έχει γίνει. Η κα Φύσσα συνεχίζει να περιγράφει τις στιγμές αγωνίας μέχρι να φτάσει στο νοσοκομείο. Λέει ότι δεν μιλάει στον δρόμο και ελπίζει να είναι στην εντατική. «Καταλαβαίνω ότι είναι κάτι σοβαρό».
Και προσθέτει: «Φτάνω στο Κρατικό και βλέπω συγγενείς και φίλους και δεν περιμένω να μου πει κανείς τίποτα. Ρωτάω, βλέπω δυο γιατρούς τρέχω μέσα. Ένας άντρας και μια γυναίκα. Με κοίταγε στα μάτια η γυναίκα και δεν μου έλεγε. Τους παρακάλεσα να μου πουν τι έχει γίνει με το παιδί μου αρχίζω να τραβάω τα παραβάν. Αν δεν μου πείτε τώρα τι έχει γίνει τους είπα. Ο γιατρός μου έδωσε ένα χάπι και μου είπε την αλήθεια. Ότι ο Παύλος έφυγε. Λέω “πως είναι δυνατόν πως έφυγε;” Μου είπε οτι τον μαχαίρωσαν στην καρδιά η Χρυσή Αυγή. Αλλά μου είπε “σας παρακαλώ πολύ τον έχουν πιάσει”.
Τον ρώτησα: “Πώς έγινε; Δεν γινόταν κατι;” Μου είπε οτι δεν υπήρχε περίπτωση να σωθεί και δεν θα προλαβαίναμε. Τότε ζητάω να πάω να δω το παιδί μου. Πράγματι πήγα στον θάλαμο. Πέντε και μισή το απόγευμα μιλάγαμε και είπαμε ότι θα τα πούμε το πρωί. Στις τρεις είδα το παιδί μου στον νεκροθάλαμο. Όσο γι αυτούς που λένε οτι τον τρόμαξαν τους είπα πως δεν τρόμαξε Προσπάθησα να τον ζεστάνω να σηκωθεί». Η κατάθεση της συνεχίζεται…