Η μέρα ξεκίνησε όπως όλες. Ένα βιαστικό φιλί στα παιδιά έξω από την πόρτα του σχολείου. Λίγα λεπτά αργότερα στο αυτοκίνητο το ραδιόφωνο μετέδιδε την είδηση για τις δύο εκρήξεις στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών. «Η αιτία είναι άγνωστη. Υπάρχουν τραυματίες», ανέφερε η ρεπόρτερ με ήρεμη φωνή. Κοίταξα γύρω μου, όλα ήταν κανονικά.
«Ατύχημα θα είναι. Πριν από τέσσερις μέρες συνέλαβαν τον Αμπντεσλάμ. Δεν μπορεί», σκέφτηκα και έβαλα μπρος να φύγω. Στη διαδρομή προς το σπίτι το ραδιόφωνο συνέχιζε. «Κατέρρευσε η οροφή του αεροδρομίου. Ένας νεκρός, ίσως και περισσότεροι. Αρκετοί τραυματίες». Οι πληροφορίες ήταν συγκεχυμένες. Σειρήνες παντού. Το τηλέφωνό μου χτυπούσε ασταμάτητα. Μηνύματα. «Είσαστε καλά; Να προσέχετε». Αποφάσισα να κάνω μεταβολή και να κατευθυνθώ προς την πλατεία Σούμαν, στο κτίριο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, απ’ όπου δουλεύουμε οι περισσότεροι Έλληνες ανταποκριτές.
Ωρα 9.15 π.μ. Πλατεία Σούμαν. Περιπολικά, πυροσβεστικά και ασθενοφόρα παντού. Ο κόσμος σαστισμένος. Οι σειρήνες να σου τρυπούν τ’ αυτιά. «Τι γίνεται;», ρώτησα έναν Σλοβάκο συνάδελφο που έφτανε κι αυτός ανήσυχος. «Χτύπησαν το μετρό». Μπήκαμε μέσα στο κτίριο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου βιαστικά και τρομαγμένοι. Εκεί μάθαμε ότι έγινε έκρηξη ένα χιλιόμετρο πιο κάτω, στον σταθμό του Μάλμπεεκ. Υπάρχουν τραυματίες. «Μείνετε εδώ. Μη βγείτε έξω. Μην πλησιάζετε τα παράθυρα» μας συνέστησαν οι άνδρες της ασφάλειας. Κολλημένοι στους υπολογιστές μας, ακούμε τις τραγικές ειδήσεις που μετέδιδαν με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία τα βελγικά ΜΜΕ. Ο αριθμός των νεκρών και των τραυματιών αυξάνεται κάθε λεπτό. Οι περιγραφές φρικιαστικές. Θλίψη και οργή για την τυφλή βία. Διάχυτη η αγωνία για τους δικούς μας και τους φίλους. Το τηλεφωνικό δίκτυο υπερφορτωμένο. Και οι σειρήνες να μαρτυρούν το χάος και τον πανικό που επικρατεί έξω.
Ωρα 2 μ.μ. Έξω από το κτίριο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου η εικόνα θυμίζει επιτάφιο. Επικρατεί νεκρική σιγή τη στιγμή που τρεις υπάλληλοι του Συμβουλίου υποστέλλουν τις σημαίες της ΕΕ. Οι λιγοστοί περαστικοί κοιτάζουμε αμίλητοι. Ένα βλέμμα κι ένα πικρό χαμόγελο ανταλλάσσουν μερικοί. Είμαστε καλά. Όμως πότε άραγε θα ξαναβρεί τον κανονικό ρυθμό της αυτή η πόλη;
Μία ώρα αργότερα, στην αυλή ενός δημόσιου σχολείου, παιδιά όλων των εθνικοτήτων περιμένουν ασυνήθιστα ήσυχα τους γονείς τους. Μαμάδες με παντελόνια, αλλά και άλλες με μαντίλες αγκαλιάζουν τα παιδιά τους πιο θερμά από κάθε άλλη φορά.