O Kurt Donald Cobain γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1967 στο Αμπερντίν της πολιτείας Ουάσιγκτον. Ο χωρισμός των γονιών του στην τρυφερή ηλικία των επτά χρόνων επέφερε δραματικές αλλαγές στον ψυχισμό του. Το ζωηρό και χαρωπό παιδί κλείστηκε στον εαυτό του και η μουσική ήταν μια διέξοδος. Στα δεκατέσσερά του άρχισε να μαθαίνει ακόρντα των AC/DC και Cars στην ηλεκτρική κιθάρα που του χάρισε ο θείος του. Πολύ γρήγορα αποφάσισε ότι ήθελε να γίνει μουσικός και φόρτωσε τα μαθήματα στον κόκκορα.
Όταν ο Κομπέιν ήταν 8 ετών, οι γονείς του χώρισαν, ένα γεγονός που ο ίδιος υποστήριζε ότι επηρέασε βαθύτατα τη ζωή του. Σε μια συνέντευξη το 1993, ο Κομπέιν είπε “Θυμάμαι να νιώθω ντροπή για κάποιο λόγο. Ντρεπόμουν για τους γονείς μου. Δεν μπορούσα πια να αντικρίσω κάποιους φίλους μου από το σχολείο, γιατί ήθελα να έχω την κλασική, ξέρετε, συνηθισμένη οικογένεια. Ήθελα αυτή την ασφάλεια.” Έπειτα από ένα χρόνο που έζησε με τη μητέρα του μετά το διαζύγιο, ο Κομπέιν μετακόμισε στο Μοντεσάνο της Ουάσιγκτον για να ζήσει με τον πατέρα του.
Στο σχολείο ο Κομπέιν δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τα αθλήματα. Λόγω της επιμονής του πατέρα του συμμετείχε στη σχολική ομάδα πάλης στο γυμνάσιο. Αν και ήταν καλός, το περιφρονούσε εξαιτίας της κακοποίησης που δεχόταν από άλλα μέλη της ομάδας. Αργότερα, ο πατέρας του, τον έγραψε στον τοπικό σύνδεσμο μπέιζμπολ, όπου ο Κομπέιν απέφευγε να παίζει. Αντί γι’ αυτό, ο Κομπέιν επικεντρωνόταν στα καλλιτεχνικά μαθήματα. Ως έφηβος που μεγάλωνε σε μια μικρή πόλη της Ουάσινγκτον, ο Κομπέιν βρήκε τελικά διέξοδο μέσα από την σκηνή του Pacific Northwest πηγαίνοντας σε ροκ παραστάσεις στο Σιάτλ. Τελικά, ο Κομπέιν άρχισε να συχνάζει στο χώρο εξάσκησης των συμπατριωτών του μουσικών από το Μοντεσάνο, τους Melvins.
Στη μέση της δέκατης τάξης, μετακόμισε πίσω στο Αμπερντίν για να ζήσει με τη μητέρα του. Δύο εβδομάδες πριν την αποφοίτηση, ο Κομπέιν παράτησε το σχολείο συνειδητοποιώντας πως δεν είχε το βαθμό που απαιτούνταν για να αποφοιτήσει. Η μητέρα του, του έδωσε τις εξής επιλογές: είτε να βρει μια δουλειά, είτε αλλιώς να φύγει. Μετά από περίπου μια εβδομάδα, ο Κομπέιν βρήκε τα ρούχα του και τα άλλα του υπάρχοντα πακεταρισμένα σε κούτες να τον περιμένουν έξω από το σπίτι του. Αφού αναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι της μητέρας του, ο Κομπέιν έμενε συχνά σε σπίτια φίλων και περιστασιακά τρύπωνε στην αποθήκη της μητέρας του. Ο Κομπέιν αργότερα υποστήριξε πως όταν δεν μπορούσε να βρει κάπου αλλού να μείνει, ζούσε κάτω από μια γέφυρα του ποταμού Wishkah, μια εμπειρία που ενέπνευσε το τραγούδι “Something in the Way” από το άλμπουμ Nevermind.
Η επιτυχία δεν άργησε να χτυπήσει την πόρτα του Κερτ Κομπέιν. Με το συγκρότημά του «Nirvana» βρέθηκε στην πρωτοπορία του μουσικού κινήματος «γκραντζ» στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Δημιούργησε ένα σκληρό, αλλά μελωδικό στυλ, που είχε απήχηση στη νεολαία της εποχής, την περίφημη «Generation X». Το 1991 οι πωλήσεις του άλμπουμ «Nevermind», που περιείχε τον ύμνο του συγκροτήματος «Smells like Teen Spirit», ξεπέρασαν τα 14 εκατομμύρια αντίτυπα.
Στα τέλη του 1986, μετακόμισε στο πρώτο δικό του σπίτι και πλήρωνε το νοίκι δουλεύοντας στο παραλιακό θέρετρο, περίπου 32 χλμ. από το Αμπερντίν. Την ίδια εποχή, ταξίδευε όλο και πιο συχνά στην Ουάσινγκτον για να συμμετέχει σε ροκ παραστάσεις. Κατά τη διάρκεια των επισκέψεων του στην Ολύμπια, άρχισε μια σχέση με την Tracy Marander.
Για τα 14α γενέθλιά του ο θείος του τον έβαλε να διαλέξει ανάμεσα σε μια κιθάρα και σε ένα ποδήλατο για δώρο. Ο Κομπέιν διάλεξε την κιθάρα. Άρχισε να μαθαίνει μερικά κομμάτια, συμπεριλαμβανομένων και των “Back in Black” των AC/DC και το “My Best Friend’s Girl” των The Cars και σύντομα άρχισε να δουλεύει πάνω σε δικά του τραγούδια.
Η Κόρτνεϊ Λαβ (Courtney Love) είδε για πρώτη φορά τον Κομπέιν να τραγουδάει σε ένα σόου το 1989 στο Πόρτλαντ του Όρεγκον και το ζευγάρι μίλησε για λίγο μετά το σόου. Σύμφωνα με το δημοσιογράφο Έβερετ Τρου, το ζευγάρι συστήθηκε επισήμως σε μια συναυλία στο Λος Άντζελες το Μάιο του 1991 και η Λαβ τον ερωτεύτηκε. Στoυς μήνες που ακολούθησαν, αφού η Λαβ έμαθε ότι τα συναισθήματά τους ήταν αμοιβαία, άρχισε να πολιορκεί τον Κομπέιν. Το φθινόπωρο του 1991, οι δυο τους βρίσκονταν μαζί σε μια κανονική σχέση.
Περίπου την ώρα της εμφάνισης των Nirvana στο Saturday Night Live, η Λαβ ανακάλυψε πως ήταν έγκυος το παιδί του Κομπέιν. “Τους τελευταίους μήνες αρραβωνιάστηκα και η συμπεριφορά μου έχει αλλάξει δραματικά”, είπε ο Κομπέιν σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό Sassy. “Δεν μπορώ να πιστέψω πόσο πιο ευτυχισμένος είμαι. Κάποιες φορές ξεχνάω ακόμα και ότι είμαι σε συγκρότημα, τόσο τυφλωμένος είμαι από αγάπη. Ξέρω πως ακούγεται γελοίο, αλλά είναι αλήθεια”. Λίγες μέρες μετά το τέλος της περιοδείας των Nirvana στις Δυτικές ΗΠΑ, στις 24 Φεβρουαρίου 1992, ο Κομπέιν παντρεύτηκε τη Λαβ στο Γουαϊκίκι Μπιτς στη Χαβάη. Στις 18 Αυγούστου, γεννήθηκε η κόρη του ζευγαριού, η Frances Bean Cobain.
Η Λαβ δεν ήταν δημοφιλής στους φαν των Nirvana. Οι πιο σκληροί επικριτές της την κατηγορούν πως τον χρησιμοποιούσε για να γίνει η ίδια διάσημη. Οι φήμες λένε πως ο Κομπέιν έγραψε τα περισσότερα τραγούδια για το άλμπουμ που την έκανε διάσημη. Την ίδια εποχή ανακαλύφθηκε πως ένα τραγούδι των Hole ήταν αρχικά γραμμένο για τους Nirvana. To τραγούδι “Old Age” εμφανίστηκε ως ένα δευτερεύον τραγούδι στο άλμπουμ των Hole Beautiful Son. Ωστόσο, μια ηχογράφηση του τραγουδιού εκτελεσμένο από τους Nirvana, ήρθε στην επιφάνεια από την εφημερίδα του Σιάτλ, The Stanger. Στο άρθρο, ο Novoselic επιβεβαίωνε ότι η ηχογράφηση έγινε το 1991 και πως το “Old Age” ήταν τραγούδι των Nirvana, οδηγώντας σε περισσότερη σκέψη για τη συμμετοχή του Κομπέιν στα τραγούδια των Hole.
Στις 18 Μαρτίου, η Λαβ τηλεφώνησε στην αστυνομία για να τους πληροφορήσει πως ο Κομπέιν είχε κλειδωθεί σε ένα δωμάτιο μαζί με ένα όπλο. Η αστυνομία έφτασε και κατάσχεσε αρκετά όπλα και ένα μπουκαλάκι χάπια από τον Κομπέιν, ο οποίος επέμενε πως είχε κλειδωθεί στο δωμάτιο για να κρυφτεί από τη Λαβ. Όταν ρωτήθηκε από την αστυνομία, η Λαβ είπε ότι ο Κομπέιν δεν είχε αναφέρει ποτέ πως ήθελε να αυτοκτονήσει και ότι εκείνη δεν τον είχε δει ποτέ με όπλο.
Η Λαβ κανόνισε ένα “συμβούλιο” για την αντιμετώπιση του εθισμού του Κομπέιν στα ναρκωτικά που έλαβε χώρα στις 25 Μαρτίου. Τα δέκα άτομα που συμμετείχαν ήταν φίλοι του μουσικοί, εντεταλμένοι της δισκογραφικής εταιρίας με την οποία συνεργαζόταν και ένας από τους καλύτερούς του φίλους, ο Dylan Carlson. Μέχρι το τέλος της μέρας, ο Κομπέιν είχε συμφωνήσει να μπει σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης και πήγε στο Exodus Recovery Center στο Λος Άντζελες, στην Καλιφόρνια στις 30 Μαρτίου. Την επόμενη νύχτα, βγήκε έξω να κάνει ένα τσιγάρο, μετά σκαρφάλωσε πάνω από τον φράκτη και έφυγε από την εγκατάσταση. Πήρε ένα ταξί για το αεροδρόμιο του Λος Άντζελες από όπου πέταξε πίσω στο Σιάτλ. Κατά τις 2 και 3 Απριλίου εθεάθη σε διάφορες τοποθεσίες του Σιάτλ, αλλά οι περισσότεροι φίλοι του και η οικογένειά του δεν είχαν ιδέα για το που βρισκόταν. Στις 3 Απριλίου, η Λαβ επικοινώνησε με τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Τομ Γκραντ και τον προσέλαβε για να βρει τον Κομπέιν. Στις 7 Απριλίου, το συγκρότημα ανακοίνωσε πως δε θα συμμετείχε στο μουσικό φεστιβάλ Lollapalooza εκείνη τη χρονιά.
Τρία χρόνια αργότερα, ο 27χρονος Κερτ Κομπέιν, με προβλήματα εθισμού στην ηρωίνη, δεν άντεξε την επιτυχία και τη μεγάλη δημοσιότητα. Έθεσε τέλος στη ζωή του, με μια σφαίρα στο κεφάλι. Οι αστυνομικές αρχές του Σιάτλ ανακάλυψαν το πτώμα του στις 8 Απριλίου 1994. Η υπόθεση έκλεισε ως αυτοκτονία, παρά τις θεωρίες περί δολοφονίας, που υιοθέτησαν συγγραφείς και λάτρεις της μουσικής του. Ο ιατροδικαστής αποφάνθηκε ότι ο θάνατός επήλθε στις 5 Απριλίου.
Ο Κερτ Κομπέιν εξακολουθεί να συγκινεί και σήμερα με τη μουσική και την προσωπικότητά του. Κάθε χρόνο στις 5 Απριλίου οι φανατικοί οπαδοί των «Νιρβάνα» τιμούν τη μνήμη του με ολονυχτία στο Σιάτλ, την πόλη της δυτικής ακτής των ΗΠΑ, που ο Κομπέιν έβαλε στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη.
Δύο βιβλία που κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο» φωτίζουν το ποιητικό, αλλά και καταστροφικό του σύμπαν. «Τα ημερολόγια του Κερτ Κομπέιν» περιέχουν στίχους, σκίτσα και κείμενα – σκέψεις του για τη δόξα, τη μουσική και τους ανθρώπους που αγόραζαν και πουλούσαν αυτόν και τη μουσική του. Το δεύτερο βιβλίο με τον τίτλο «Κερτ Κομπέιν: Καταραμένο είδωλο», γραμμένο από τον Ιταλό Τομάζο Πίντσιο, είναι ένα μουσικό μυθιστόρημα, μία βιογραφία, όχι μόνο του Κομπέιν, αλλά και της γενιάς του πρώτου πολέμου του Κόλπου.