Το ερώτημα είναι αφοπλιστικό: Σύντροφε, εσύ είσαι ευτυχισμένος; Πως θα απαντούσαν οι περισσότεροι από μας σήμερα; Πόσο συχνά το θέτουμε στον εαυτό μας; Η ευτυχία ως έννοια … μπερδεύτηκε με το life style, την καλπάζουσα τεχνολογία, τον ποιοτικό χρόνο κι ένα σωρό σύγχρονα … must.
Ένα πρωινό Μαΐου το ερώτημα αυτό έκανε σεργιάνι στα περίπτερα της Γαλλίας. Το έγραψε στον οκτάστηλο τίτλο του πρώτου της θέματος η Γαλλική εφημερίδα Μοντ. Το άρθρο υπέγραφε ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας, που διαπίστωνε ότι οι Γάλλοι πλήττουν και δυσανασχετούν. Η ιστορική συνέχεια τον δικαίωσε. Λίγες μέρες μετά οι φοιτητές ενός νεότατου πανεπιστημίου, της Ναντέρ (που είχε ανεγερθεί μόλις στα ερείπια μία τενεκεδούπολης) ξεσήκωσαν ένα σχεδόν φαντασιακό παραλήρημα σε όλη τη Γαλλία με συνθήματα που έλεγαν πως «η ποίηση είναι στους δρόμους» και «η βαρεμάρα είναι αντεπαναστατική».
Έτσι άρχισε ο περίφημος Γαλλικός Μάης του 1968 κι η … επανάσταση του. Τα «μωρά» του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εξεγείρονταν κατά της εξουσίας και του καθεστώτος που διατηρούσε η γενιά των προγόνων τους. Ταυτόχρονα, η μουσική αναδεικνυόταν σε μία κοινή επαναστατική γλώσσα, ενώ μαζί με τη σεξουαλική απελευθέρωση έκανε τη μαζική εμφάνισή της μία προσπάθεια υπέρβασης της αντιληπτής πραγματικότητας.
«Να είσαι ρεαλιστής, να απαιτείς το αδύνατο» έγραφαν τα πανό και τα πλακάτ της εξέγερσης κι ο κόσμος ξαφνικά θυμήθηκε πως πέρα από τις ανάγκες της καθημερινότητας υπήρχαν και οι επιθυμίες για ευτυχία. Σήμερα, 48 χρόνια μετά ο κόσμος άλλαξε, οι ήρωες της εξέγερσης απέκτησαν … κοιλίτσα αλλά «η ευτυχία παραμένει μία νέα ιδέα».
Στον δικό μας τόπο ένας άλλος Μάης ανέτειλε. Κρίση, μνημόνια, πρόσφυγες, ανεργία. Όλο και περισσότερα χέρια υψώνονται για μία τσάντα τρόφιμα. Η ευτυχία ως έννοια έπεται. Η επιβίωση προέχει.
Η Ελλάδα του 2004 – Μια ματιά σε μια διαφορετική χώρα που μας λείπει!
Όταν η Σπυροπούλου , η Τσολάκη και η Καραβάτου ήταν «Mες στην ΚΑΥΤΗ χαρά»!!