Βρισκόμαστε σε ένα καφέ στο Κολωνάκι λίγο πιο πάνω από το θέατρο Χορν. Ο Αντίνοος Αλμπάνης, ένας νέος και ταλαντούχος ηθοποιός, μας μιλά για την δουλειά του, για το πως βλέπει την ζωή και για πολλά άλλα.
Είσαι ένας νέος ηθοποιός, παρόλα αυτά έχεις πολλούς ρόλους στο ενεργητικό σου. Φέτος μάλιστα παίζεις στο πλευρό της Ναταλίας Τσαλίκη στο «Γυάλινο Κόσμο», κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο «I will survive» και κάθε Πέμπτη στο «Αυτό το παιδί». Επίσης, θα σε δούμε και στην μεγάλη οθόνη στο «Τανγκό των Χριστουγέννων». Πως βρίσκεις τον χρόνο να ανταποκρίνεσαι σε όλες αυτές τις απαιτήσεις; Χρόνο για προσωπική ζωή έχεις;
Αυτό πρώτη φορά μου συμβαίνει, δηλαδή να έχω παράλληλα τόσες υποχρεώσεις. Δεν είμαι ρομπότ, δεν είμαι μηχανή. Είναι όμως πιο απλό απ’ όσο ακούγεται. Επειδή οι 2 από τις 3 παραστάσεις είναι σε επανάληψη δεν χρειάστηκε να κάνω πολλές πρόβες , κλήθηκα ουσιαστικά να θυμηθώ κάποιες έτοιμες δουλειές. Βοηθήθηκα βέβαια και από το μοίρασμα των υποχρεώσεων, δηλαδή οι παραστάσεις ήρθαν και κούμπωσαν, αν και δεν έχω ούτε μια μέρα ρεπό. Αν θέλεις και αγαπάς κάτι, όλα γίνονται. Όσο για την προσωπική ζωή, υπάρχει και το βράδυ.
Στον γυάλινο κόσμο υποδύεσαι τον Τομ. Μίλησε μας γι αυτόν τον χαρακτήρα και για το κατά πόσο οι προσωπικότητές σας ταυτίζονται.
Δεν έχω κοινά στοιχεία με τον Τομ. ο Τομ είναι εγκλωβισμένος σε ένα σπίτι που ζητάει συνεχώς πρακτικά και συναισθηματικά απ’ αυτόν. Εκείνος έχει αλλά όνειρα, όχι να συντηρεί μια ζωή την αδελφή και την μητέρα του. Είναι ένα ανήσυχο πνεύμα και θέλει να κυνηγήσει ένα όνειρο, ακόμα κι αν όλα του δείχνουν ότι θα αποτύχει. Επιλεγεί κάποια στιγμή να τα παρατήσει όλα και να φύγει, όμως δεν είναι σωστή η επιλογή του αυτή τελικά, μιας και γυρνάει στον «τόπο του εγκλήματος» γεμάτος τύψεις, για να κάνει έναν απολογισμό στην ζωή του και να καταλήξει στο ότι αυτός έφταιγε για το τι ένιωθε και όχι οι άνθρωποι γύρω του.
Εσύ έχεις σκεφτεί ποτέ να φύγεις στο εξωτερικό; Όχι μόνο λόγω της κρίσης αλλά και για να δοκιμαστείς σε κάτι άλλο;
Αυτές είναι σημαντικές αποφάσεις στην ζωή ενός ανθρώπου. Το να φύγεις από τον τόπο σου και να ξεκινήσεις από το μηδέν είναι ξεριζωμός. δεν έχω φτάσει ακόμα στο σημείο να θέλω να τα βροντήξω όλα και να φύγω, αν και το περιμένω να μου συμβεί από μήνα σε μήνα με όλα αυτά που γίνονται. Αν έφευγα όμως δεν θα είχα την αξίωση να κάνω την δουλειά που κάνω εδώ. Δεν έχω τέτοιες φιλοδοξίες, δεν μπορώ να επικοινωνήσω αυτό που έχω μέσα μου σαν ηθοποιός σε μια άλλη γλώσσα.
Το να γίνεις ηθοποιός ήταν όνειρο ζωής;
Δεν το ήθελα από πάντα. Ήμουν πολύ ντροπαλός και συνεσταλμένος και δεν είχα την πεποίθηση ότι θα μπορούσα πότε να σταθώ μπροστά σε κοινό και να αφηγούμαι ιστορίες. Νομίζω στην απόφαση μου έπαιξε μεγάλο ρόλο η παιδεία που πήρα απ’ την μητέρα μου.
Τηλεόραση ή θέατρο;
Δεν σνομπάρω την τηλεόραση, αλλά ούτε μπορώ να την συγκρίνω με το θέατρο, ούτε το θέατρο με τον κινηματογράφο. Είναι τελείως διαφορετικά αυτά τα δύο. Στην Ελλάδα έχουμε την συνήθεια να βάζουμε ταμπέλες στα πράγματα. Όλο αυτό μου θυμίζει τον «πόλεμο» ανάμεσα στο έντεχνο και μη έντεχνο τραγούδι. Το μέσο προβολής έχει την τελευταία σημασία στην δουλειά μας. Είτε σε μια θεατρική παράσταση με καλέσουν να παίξω είτε σε μια τηλεοπτική παραγωγή, οφείλω να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου. Εξίσου θα αγαπήσω έναν κινηματογραφικό ρόλο με έναν θεατρικό ή τηλεοπτικό.
Είσαι ένας ηθοποιός που έχεις τελειώσει κάποια Δραματική Σχολή. Βλέπουμε όμως πολλούς, χωρίς κάποιο πτυχίο, να παίζουν σε σειρές, ταινίες, θεατρικές παραστάσεις. Εσένα σε ενοχλεί αυτό;
Δεν πιστεύω σε καμιά περίπτωση στο πτυχίο ή στις σχολές. Μονό του το πτυχίο δεν σε κάνει κάλο ηθοποιό. Αυτό που έχω καταλάβει είναι πως μονό η τριβή με την δουλειά σε κάνει καλύτερο. Αν κάποιος κάνει την δουλειά του δεν με ενδιαφέρει αν έχει τελειώσει κάποια Σχολή. Κανένας δεν είναι τυχαία σε καμία θέση. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτό που λέμε παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο πλαισιωνόταν από ηθοποιούς που στην ουσία ήταν αυτοδίδακτοι. πως φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα να κατακρίνουμε όσους πάνε να στήσουν ρόλους και να φτιάξουν χαρακτήρες από τα δικά τους βιώματα.
Με την συγγραφή έχεις σκεφτεί να ασχοληθείς; Στο «I will survive» για παράδειγμα έχεις συμμέτοχη στα κείμενα.
Όχι με τον ορθόδοξο τρόπο. Το «I will survive» βασίζεται στους αυτοσχεδιασμούς. Υπάρχουν κάποιοι θεματικοί άξονες που τους χρησιμοποιήσαμε. Η συγγραφή γενικότερα είναι ένα μεγάλο και σοβαρό θέμα με το όποιο δεν μπορώ να καταπιαστώ. Είναι επίπονο και βάναυσο. Δεν τολμώ να ασχοληθώ!
Φιλοσοφείς την ζωή; Έχεις κάποιο μότο;
Φιλοσοφώ, συζητώ δηλαδή για θέματα ουσίας με τους φίλους μου αλλά δεν έχω μότο. Το μότο θεωρώ είναι κάτι σαν τα είδωλα. Δεν θέλω να έχω μια φράση κορόνα στο κεφάλι μου και να πορεύομαι με αυτήν. Προτιμώ να είμαι πιο διαλλακτικός. Θέλω να ζω την ζωή όπως έρχεται.
Όνειρα μακροπρόθεσμα δηλαδή δεν κανείς; Πως θα ήθελες να είσαι για παράδειγμα σε 10 χρονιά;
Σε 10 χρονιά είναι μακρινός στόχος. Είμαι πιο πολύ του τώρα, ειδικά στα επαγγελματικά. Κάνω σχέδια αλλά πιο βραχυπρόθεσμα. Αυτό που λέμε στην δουλειά μας είναι πως δεν έχει σημασία τι ρόλο θα παίξεις, αν θα παίξεις για παράδειγμα τον Άμλετ, αλλά το πως. Δεν κυνηγάω ρόλους, γιατί ο ρόλος από μόνος του δεν θα σου δώσει κάτι. Αυτό που επιδιώκω είναι να συνεργάζομαι με ανθρώπους που αγαπούν αυτή την δουλειά. Μονό αν συνεργάζομαι με ταλαντούχους ανθρώπους θα γίνω και εγώ ταλαντούχος.
Ας γυρίσουμε πάλι στον «Γυάλινο Κόσμο». Τι διαπραγματεύεται γενικά το έργο;
Για μένα που είμαι ο αφηγητής της παράστασης και ανακαλώ ένα βίωμα, το νόημα του έργου είναι πως πολλές φόρες εγκλωβιζόμαστε και πνιγόμαστε από πράγματα που βλέπουμε γύρω μας αλλά δεν αναζητούμε την ρίζα αυτού που μας στεναχωρεί. Οφείλουμε να κάνουμε σαν άνθρωποι μια ενδοσκόπηση, έναν απολογισμό και μετά να αρχίσουμε να κρίνουμε τους άλλους.
Εσύ αναλύεις τον εαυτό σου;
Ναι και είμαι και πολύ κακός με τον εαυτό μου!
Τον Δεκέμβριο βγαίνει στους Κινηματογράφους το «Τανγκό των Χριστουγέννων». Μίλησε μας για την ταινία.
Το «Τανγκό των Χριστουγέννων» βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γιάννη Ξανθούλη . Πρόκειται για τον ερώτα ενός υπολοχαγού για τη γυναίκα του διοικητή του στρατοπέδου την εποχή της δικτατορίας, ο οποίος για να της εκφράσει τα συναισθήματα του, ζητεί από έναν φαντάρο, εμένα, να του μάθει τανγκό ώστε να την ζητήσει σε χορό το βράδυ των Χριστουγέννων. Είναι μια πολύ ειλικρινής ταινία, ανθρώπινη και σαφής συναισθηματικά, χωρίς περιτυλίγματα, γιατί βλέπουμε τους ανθρώπους σε μια δύσκολη περίοδο, το πως σκέφτονταν και ότι φοβόντουσταν να εκφράσουν το οτιδήποτε, ακόμα και τον ερωτισμό τους.
Σε τι άλλο θα σε δούμε από το 2012;
Δεν έχω κλείσει κάτι, δεν έχω κανονίσει κάτι ακόμα για το 2012. Ελπίζω να υπάρχει κράτος και να υπάρχουν δουλειές.