Ο Ανδρέας Φουστάνος σε συνέντευξή του απάντησε σε διάφορες ερωτήσεις σχετικά με τα παιδιά του.Διαβάστε τι είπε:
Είστε αυστηρός πατέρας;
Ανδρέας: Kαθόλου. Δεν τις έχω τιμωρήσει ούτε μία φορά. Σίγουρα έχουμε διαφωνήσει, έχουμε διαπληκτιστεί, αλλά τιμωρία για εμένα δεν υπάρχει. Είναι σημαντικό τα παιδιά να μεγαλώνουν ελεύθερα. Αυτό που ποσπάθησα να τους περάσω είναι να είναι ανεξάρτητες και να πατάνε στα πόδια τους.
Ιζαμπέλα: Τιμωρίες μπορεί να μη μας έβαλε, αλλά ήταν αυστηρός. Δεν μας καταπίεσε ποτέ, αλλά οποτεδήποτε πήγαμε να βγούμε από τον σωστό δρόμο, μάς επανέφερε αμέσως. Ήθελε, για παράδειγμα, να ξεκινήσω αμέσως να δουλεύω, για να καταλάβω τι είναι η πραγματική ζωή. Και όταν είχα ένα πρόβλημα, με άφηνε να βρω τη λύση μόνη μου.
Οι περισσότεροι μπαμπάδες που δουλεύουν πολύ έχουν τύψεις γιατί δεν μπορούν να είναι κοντά στα παιδιά τους.
Δεν έχω καθόλου τύψεις ότι δεν πρόσφερα στα παιδιά μου αυτά που έπρεπε να τους δώσω. Καταρχήν, διαφωνώ όταν ένας γονιός είναι συνέχεια πάνω από το παιδί του, γιατί το μόνο που θα καταφέρει είναι να το ευνουχίσει και να το κάνει άβουλο. Έτσι μεγάλωσα κι εγώ και παρόλο που οι γονείς μου δεν ήταν χωρισμένοι, ο πατέρας μου διέθετε περισσότερο χρόνο από όσο εγώ στα παιδιά μου. Διαπιστώνω ότι και οι δύο μου κόρες, παρόλο που είναι παιδιά χωρισμένων γονιών, δεν μου έδειξαν ποτέ ότι αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Τα παιδιά είναι ευτυχισμένα όταν οι γονείς τους, ακόμα και όταν ζουν σε διαφορετικό περιβάλλον, είναι καλά.
Τι στοιχεία διαπιστώνετε ότι έχουν πάρει τα παιδιά σας από εσάς;
Ανδρέας: Είναι τελείως διαφορετικές. Σίγουρα έχουν κάποιες επιρροές, αλλά καμιά τους δεν συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρομαι εγώ. Δεν συμφωνώ καθόλου με τους γονείς που θέλουν τα παιδιά τους να τους μοιάζουν, να ακολουθούν τη δουλειά τους και να γίνονται, κατά κάποιον τρόπο, οι συνεχιστές τους. Για μένα αυτό είναι η μεγαλύτερη μορφή καταπίεσης. Τόσο η Ιζαμπέλα όσο και η Ανδριάνα μεγάλωσαν μέσα στα νοσοκομεία. Πρέπει να ήταν έξι χρόνων όταν μπήκαν μαζί μου στο χειρουργείο. Η μικρή μάλιστα ανέβαινε σε ένα σκαμπό για να μπορεί να βλέπει. Παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν είπα στην Ιζαμπέλα, που είναι και μεγαλύτερη, να γίνει γιατρός και δεν θα το πω ούτε στην Ανδριάνα. Όπως εγώ, παρόλο που ο πατέρας μου, που ήταν της παλιάς σχολής, με συμβούλευε να γίνω μηχανικός, με άφησε τελικά ελεύθερο να κάνω αυτό που ήθελα, έτσι θα κάνω και εγώ στα παιδιά μου, γιατί μόνο έτσι θα είναι πραγματικά ευτυχισμένα.
Ιζαμπέλα: Μπορεί να μπαινόβγαινα στα νοσοκομεία από μικρή και να μη φοβάμαι το αίμα, αλλά ποτέ δεν είπα ότι θα γίνω γιατρός. Πιστεύω μάλιστα ότι αν επρόκειτο να χειρουργήσω ένα δικό μου πρόσωπο, θα λιποθυμούσα. Στην αρχή ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας. Τελικά σπούδασα Πολιτικές Επιστήμες, εργάστηκα ως δημοσιογράφος και τώρα ασχολούμαι με κουφέτα και μπομπονιέρες, με την επιχείρησή μου, την Conti Confetteria Milano. Πέρασα τόσο ωραία στον γάμο μου, που είπα να παντρέψω κι άλλους!