…
από το Alter.! «Το χαστούκι ήταν δυνατό δεν λέω. Είχαμε αγαπηθεί από τον κόσμο, πηγαίναμε πολύ καλά και ξαφνικά κάναμε αναγκαστική αργία λόγω της κατάστασης για ενάμισι μήνα.Συνειδητοποίησα πόσο αναλώσιμα και προσωρινά είναι όλα. Για ενάμισι μήνα ξυπνούσα το πρωί και αναρωτιόμουν “Tί θα κάνω τώρα; Και γιατί να σηκωθώ από το κρεβάτι; Τι νόημα έχει;” Δουλεύω χρόνια πολλά, πριν τελειώσω το σχολείο, από το πρωί ως το βράδυ. Ένιωθα άχρηστη και παροπλισμένη και καταλάβαινα πως οι άνθρωποί μου, η ομάδα μας ήταν σε ακόμη πιο δύσκολη θέση γιατί είχαν να αντιμετωπίσουν όχι το ευ ζην αλλά την ίδια την επιβίωση. Και ξέρεις τι με θύμωνε; Τί με έκανε έξαλλη; Που μου έλεγαν “έλα μωρέ. Τι ανάγκη έχεις εσύ; Θα έχεις περισσότερο χρόνο να οργανώσεις τον γάμο σου. Έξαλλη!”»