Πόσο δύσκολο είναι να βγεις στο κοινό χαμογελαστή ακόμα κι αν στη ζωή σου έχουν έρθει τα πάνω κάτω;
Σε συνέντευξή της, η Σόφη Ζαννίνου δηλώνει: «Ο πατέρας μου κήδεψε τη μάνα του το μεσημέρι και το βράδυ έπαιζε διπλή παράσταση στο θέατρο. Εγώ έκανα δύο αποβολές πάνω στο σανίδι, τελείωνα την παράσταση και με έτρεχαν στο νοσοκομείο. Ο Ζαννίνο μού έλεγε «ποτέ δεν μπορώ, δεν θέλω, δεν νιώθω καλά! Μόνο το δεν υπάρχω πια σε κρατά μακριά από την παράσταση». Ομως συμβαίνει και κάτι μαγικό! Ο,τι ψυχολογική κατάσταση κι αν έχω ή κι αν είμαι άρρωστη, όταν ξεκινώ να είμαι στη σκηνή, όλα αλλάζουν. Εχω αποφασίσει να μη δίνω όλο μου τον εαυτό. Κι όμως, ανεβαίνοντας εκεί πάνω, μετά από λίγο, κάτι γίνεται και με αρπάζει αυτό το πράγμα και τα ξεχνώ όλα και όλα λάμπουν και είναι χρώματα και νότες και γέλια και ανθρωπιά. Μια φορά είχα φαρυγγίτιδα και έπρεπε να προφυλάξω τη φωνή μου. Βγαίνω στην αρχή μαζεμένα, να αναγγείλω τα τραγούδια. Μετά από λίγο τα ‘δινα όλα. Ερχεται ο Δάκης στις κουίντες και μου λέει: «Ψιτ; Τρελή είσαι, χριστιανή μου, και μας ξεκούφανες;»