Όπως εξομολογείται η παρουσιάστρια στο bolg της στο queen.gr, η γνωριμία της με ένα 14χρονο ετοιμοθάνατο αγόρι, χτυπημένο από την επάρατο, τη συντάραξε τόσο που έπαψε να πιστεύει!
Η ίδια έγραψε:
«Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου πριν πάει για ύπνο να λέω μία μικρή προσευχή που μας είχαν μάθει στο σχολείο. Στο γυμνάσιο ένιωθα ανακούφιση κάθε φορά που έκανα εξομολόγηση των αμαρτιών μου στον πατέρα Μεθόδιο, επικαλούμην πάντα τη βοήθεια της Παναγίας, ενώ πέρασα πολλές Σαρακοστές με πλήρη νηστεία. Έχω πάει γονατιστή στην Παναγιά της Τήνου, πέντε φορές , ενώ ως υπέρτατη απόδειξη της πίστης μου, πριν μερικά χρόνια έκανα τατουάζ στον σβέρκο μου το σύμβολο του Σταυρού.
Γιατί να συμβαίνει ο καρκίνος σε ένα νεογέννητο;»
«Και κάπως έτσι γεννήθηκαν μέσα μου για πρώτη φορά , ερωτήματα που όλοι έχουμε στα οποία όμως ποτέ δεν δώσαμε σημασία. Πώς ήρθε ο άνθρωπος στον κόσμο; Από που; Από ποιόν; Υπάρχει μοίρα; Έχουμε λόγο σε αυτήν; Γιατί μία μάνα να χάσει το παιδί της; Γιατί έναν παιδί να γεννηθεί άρρωστο;»
Όπως περιγράφει η οικογένειά της ήταν βαθιά θρησκευόμενη, το ίδιο και εκείνη. Από νεαρή ηλικία όμως, ήθελε απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης που δεν έβρισκε στη θρησκεία.
«Η πρώτη μου απορία γύρω από τη θρησκεία γεννήθηκε όταν πήγαινα Τετάρτη δημοτικού. Η θεία μου η Φανή κάθε Χριστούγεννα μου έκανε δώρο τη Βίβλο. Και εγώ τη διάβαζα. Έλεγε λοιπόν η Βίβλος, ότι ο Αδάμ και η Εύα, απέκτησαν δύο γιους. Αυτού οι δύο γιοι αργότερα απέκτησαν άλλους δύο γιούς. Και εγώ αναρωτήθηκα, με ποια γυναίκα οι δύο γιοι του Αδάμ και της Εύας απέκτησαν παιδιά; Με τη μητέρα τους; Ρώτησα τη δασκάλα. Και εκείνη, απλά κάλεσε τη μαμά μου στο σχολείο. Απάντηση πάντως δεν μου έδωσε. Ούτε η δασκάλα, ούτε και κανείς. Ξεκίνησα να διαβάζω. Αμέτρητα βιβλία. Για όλες της Θρησκείες. Διάβασα και φιλοσόφους, οι περισσότεροι αν όχι όλοι από αυτούς, Έλληνες και ξένοι, ήταν άθεοι.
Συζήτησα. Με πνευματικούς, με φίλους, με όλους. Με τον εαυτό μου. Και ακόμα δεν έχω καταλήξει. Ξέρω πως η καλύτερη θρησκεία είναι η ανεξιθρησκεία.»
Παρόλα αυτά, η Ελεονώρα Μελέτη καταλήγει: «Τάματα δεν κάνω πια. Εικόνες σπίτι μου δεν έχω. Εκκλησία δεν πάω παρά μόνο αν πρέπει να παραστώ σε γάμο ή βάφτιση. Το «Πιστεύω» δεν το έμαθα ποτέ απ΄έξω. Έχω πίστη όμως. Αυτό δεν το έχω χάσει. Απλά το ερμηνεύω και το διοχετεύω αλλιώς. Πιστεύω στο σύμπαν. Πιστεύω στην ενέργεια. Αυτή που μας δίνει το σύμπαν, η φύση, το φως. Πιστεύω στην απεριόριστη δύναμη του ανθρώπου. Της ψυχής. Του μυαλού . Της καρδιάς. Πιστεύω πως η δύναμη μας , η εσωτερική μας δύναμη, είναι Θεός. Πιστεύω στον άνθρωπο.»