Εδώ και μία ώρα υπήρξε ένας πανικός στο Διαδίκτυο, καθώς έκανε το γύρο των blog η «είδηση» πως αυτοκτόνησε ο Κώστας Τσάκωνας.
Ένα άρθρο απλού πολίτη στο blog του zougla.gr, το οποίο και διαγράφηκε μετά από λίγη ώρα, μιλούσε για αυτοκτονία του γνωστού ηθοποιού, λόγω ανεργίας. Μάλιστα, δημιουργήθηκε σελίδα στο facebook, με τίτλο «Καλό ταξίδι Κώστα Τσάκωνα», όπου έγινε αναδημοσίευση της φάρσας και αναφέρθηκαν λεπτομέρειες για το θάνατό του. Όποιος είχε τη φαϊνή ιδέα, έγραψε και ένα κείμενο, που ανάρτησε στο facebook, υποστηρίζοντας πως επρόκειτο για το αποχαιρετιστήριο γράμμα του ηθοποιού. Δήλωνε φίλος του ηθοποιού και πως η «είδηση» καλύφθηκε από τα Μέσα, λόγω της απεργίας των δημοσιογράφων.
Το parapolitika έδωσαν τη λύση στον πανικό που δημιουργήθηκε, αφού επικοινώνησε αμέσως με τον ηθοποιό και εκείνος δήλωσε: «Θα πάω σε κανά γιατρό να μου πει μήπως πέθανα και δεν το ξέρω. Λες να σου μιλάω από τον άλλο κόσμο και να μη το ξέρω; Δημοκρατία έχουμε ο καθένας λέει ότι θέλει!». Όσο για την κακόγουστη σελίδα, ενώ είχε συγκεντρώσει ήδη πάνω από 1.000 like, «ανεβοκατεβαίνει» στο facebook μέχρι αυτή την στιγμή, αφού προφανώς έχει λάβει πολλά μπλοκ από αγανακτισμένους από τη φάρσα. Όσο για το δημιουργό της σελίδας, το παίζει λολός και χιουμορίστας. «Με πήρε και μου είπε ότι αυτοκτόνησε, εγώ φταίω;», έγραψε! Έλεος!
Αυτή υποτίθεται πως ήταν η επιστολή πριν την αυτοκτονία.
Την απόφαση μου την πήρα, δεν έχω κάτι άλλο να ζήσω, τον κύκλο μου τον έκανα. Πέρασα ωραία χρόνια, μάζεψα πολλές εμπειρίες – όμορφες αλλά και οδυνηρές – , βίωσα την αγάπη του κόσμου όσο ελάχιστοι άλλοι και νιώθω περήφανος. Από το 2004 και μετά όμως η ζωή μου άρχισε να χάνει το νόημα της. Μου στέρησαν ότι αγαπούσα περισσότερο, το σανίδι του θεάτρου, την επαφή μου με τον κόσμο από σκηνής. Μέρα με τη μέρα τα πράγματα γινόντουσαν χειρότερα. Η ζωή έγινε απλή επιβίωση, κι αυτή με νύχια και με δόντια. Το πάλεψα με κάθε μέσον, κυνήγησα το δίκιο μου δικαστικά αλλά και αυτοδικώντας… μάταια όμως. Αποφάσισα λοιπόν να βάλω ένα τέλος, να κάνω και ‘γω το μεγάλο μου φινάλε. Να κάνω τα ζόρια της ζωής μου το κίνητρο και τη δύναμη για να ακουστεί η φωνή μου παντού. Να ακουστεί στα παιδιά που έχουν ακόμα χρόνια και χρόνια να ζήσουν. Στα παιδιά που πρέπει να παλέψουν για το μέλλον που τους παίρνουν μέσα από τα χέρια. Εγώ μπορεί να μην έχω πια δυνάμεις αλλά δεν μπορώ να τα αφήσω τη μοίρα τους, δεν μου το επιτρέπει η αξιοπρέπεια μου. Αν το μόνο που μπορώ να κάνω γι αυτά είναι να τα ταρακουνήσω ώστε να ξυπνήσουν απ το λήθαργο στον οποίο τα έχουν βυθίσει, αυτό τότε με χαροποιεί και μου αρκεί. Αγαπημένα μου παιδιά ΞΥΠΝΗΣΤΕ. Μην αφήνετε κανέναν να κάνει κουμάντο στη ζωή που ξεδιπλώνεται μπροστά σας. Βγείτε στους δρόμους, διεκδικείστε όσα δικαιωματικά σας αξίζουν. Εμένα μπορεί να με λύγισαν και να τα παρατάω αλλά τη δύναμη της νιότης τίποτα δεν την ξεπερνά. Μαζί με τους γονείς, τους συγγενείς, τους δασκάλους σας και όλους τους άλλους εξαθλιωμένους Έλληνες ζητήστε τη ζωή που σας αρμόζει στον 21ο αιώνα…. ξεκινώντας από αύριο, λέγοντας ένα μεγάλο και βρωντερόφωνο ΟΧΙ. Να ξέρετε, πως κάπου ανάμεσα στην ενωμένη φωνή του πλήθους θα είναι και η δική μου φωνή…
Κώστας Τσάκωνας
