Εξομολογείται πως είχε περάσει μια περίοδο της ζωής της πολύ δύσκολη, αφού αντιμετώπιζε μανία καταδίωξης. Ο λόγος για την
Ελένη Ράντου, η οποία μιλά για την περιπέτειά της:
«Είχα μανία καταδίωξης, νόμιζα ότι κάτι όλοι θέλουν από εμένα, ότι με βλέπουν σαν εισιτήριο. Είχα πάψει να αγαπάω τους ανθρώπους και εμένα. Ουσιαστικά προσπαθούσα να πω “Είμαι άνθρωπος, έχω ανάγκη από μια αγκαλιά”. Όταν όμως παίρνεις φόρα και αρχίζεις να επεκτείνεσαι μόνη σου, οι μισοί θα σε φοβηθούν και οι άλλοι μισοί θα σε αντιπαθήσουν. Κανείς δεν αγκαλιάζει κάποιον όταν τον θεωρεί δυνατό. Αλλά και κανείς δεν είναι τόσο δυνατός που να μην έχει ανάγκη μια αγκαλιά. Έχασα εκείνη την περίοδο την ζεστασιά, την ηρεμία μου, την γαλήνη της ψυχής μου. Κάτι που δεν ήταν εμφανές στη δουλειά μου, γιατί η δουλειά σε εκτονώνει. Άρχισα να θέλω χάπια για να κοιμηθώ, να παθαίνω απανωτές καταθλίψεις. Κάποια στιγμή πήρα αντικαταθλιπτικά αλλά δεν με βοήθησαν καθόλου. Έγινα ένθερμοςυποστηρικτής της ομοιοπαθητικής και ηρέμησα. Τώρα είμαι γαλήνια. Οι χαρές δεν έχουν την ίδια ένταση, αλλά δεν με ταράζουν».