Η Ευγενία Μανωλίδου, σε συνέντευξή της, αποκάλυψε πως κατά την διάρκεια της εφηβείας, της, είχε πολλά υπαρξιακά προβλήματα, τα οποια προσπαθούσε να αντιμετωπίσει με δημιουργηκότητα..!
''Όταν ήμουν 14 ετών χάσαμε τον πατέρα μου. Στεναχωρήθηκα πολύ, αλλά το μέγεθος της απώλειάς του, το συνειδητοποίησα δυο χρόνια μετά. Η σύνθεση ήταν ένας τρόπος να απαλύνω αυτήν την απουσία. Από τα 16 έως τα 19, έγραφα διαρκώς στίχους. Σε τετράδια, σε καθρέφτες, στα χέρια, μέχρι και σε χαρτί τουαλέτας με μολύβι ματιών. Έβαζα κασετόφωνο πάνω πάνω στο πιάνο, τραγουδούσα για όνειρα, έρωτες, γνωριμίες, ευσεβείς πόθους και τα ηχογραφούσα. Η φωνή μου δεν είναι φάλτσα, αλλά ωραία φωνή δεν είχα ποτέ. Θυμάμαι την μανία μου εκείνα τα χρόνια να την καταγράφω. Ήταν πάρα πολύ σημαντικό για μένα. Ήταν τόσο πολύ έντονες οι καταστάσεις που βίωνα, οι ψυχικές διακυμάνσεις κατά την εφηβεία μου, οι προβληματισμοί μου. Είχα πολλά υπαρξιακά, ήταν μια φάση που έπρεπε να καταλήξω, να βρω μια κατεύθυνση.''