Eπίκαιρο όσο ποτέ… Το πολυβραβευμένο μυθιστόρημα του Ουίλιαμ Γουώρτον, ένα από τα καλύτερα και πιο συναρπαστικά της σύγχρονης λογοτεχνίας, θα παρουσιαστεί για δεύτερη φορά, μετά την επιτυχία που είχε πριν τρία χρόνια και την θερμή αποδοχή από κοινό και κριτικούς, για περιορισμένες μόνο παραστάσεις στο θέατρο Altera Pars, σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ και δραματουργική επεξεργασία / σκηνοθεσία Πέτρου Νάκου.
Στο ίδιο μυθιστόρημα είναι βασισμένη και η ομώνυμη ταινία, σε σκηνοθεσία Alan Parker (1984), με πρωταγωνιστές τους Matthew Modine και Nikolas Cage, η οποία απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών το 1985.
Η ιστορία του “Birdy” είναι μαγευτική, υπνωτική… Μιλάει για τη φιλία και την οικογένεια, την αγάπη και το μίσος, το όνειρο και την επιβίωση, την λογική και την τρέλα… μα πάνω απ’ όλα, ακτινοβολεί από αναμνήσεις της νιότης, από επιθυμίες… από το όνειρο της απελευθέρωσης.
«Ξέρεις τι κάνουν όλοι αυτοί που τους λέμε λογικούς; Πηγαίνουν προς την τρέλα κάθε μέρα, αλλά προτού τρελαθούν τελειώνουν οι μέρες τους.. Και τότε ξαπλώνουν, κλείνουν τα μάτια και λένε ότι είναι πεθαμένοι.»
Σε έναν κόσμο όπου όλα τα δεδομένα ανατρέπονται, όπου οι θεσμοί καταρρέουν, σε έναν κόσμο όπου τα νούμερα καταπίνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια όπου ο φόβος και η ανασφάλεια μας βυθίζουν σε ομαδική κατάθλιψη, σε έναν κόσμο όπου ο άνθρωπος αναζητά σοκαρισμένος και πανικόβλητος διέξοδο και ταυτότητα, το “Birdy”, ένα σύγχρονο παραμύθι απόδρασης, μας δείχνει το δρόμο…το αγόρι που ονειρεύεται να πετάξει μας θυμίζει πόσο σημαντικό είναι να κρατήσουμε ζωντανή μέσα μας την ομορφιά, την αθωότητα, την πίστη, το όραμα…
Η ιστορία του Μπέρντυ και του Αλ είναι η ιστορία όλων μας… η ιστορία κάθε ανθρώπου που στη πορεία προς την ενηλικίωσή του, πίστεψε, θέλησε, ονειρεύτηκε… μα, σύρθηκε σε έναν αγώνα με όρους κρυφούς και σκληρούς που ποτέ δεν επέλεξε…οι δυο αχώριστοι παιδικοί φίλοι από τη μακρινή Φιλαδέλφεια μας καλούν να «αποδράσουμε» μαζί τους… να πετάξουμε μακριά από την χρεοκοπία ονείρων του σήμερα. Δεν θα είναι εύκολο για κανένα… «αλλά είναι απλό… και αξίζει η προσπάθεια»
Λίγα λόγια για το έργο…
Ο Μπέρντυ, αέρινος και ολίγον… ιδιαίτερος χαρακτήρας, μια μηχανική ιδιοφυία, θαυμάζει τα πουλιά. Προσπαθεί, σαν σύγχρονος Ντα Βίντσι, μελετώντας τα να τα «αντιγράψει»…ονειρεύεται να «πετάξει» κι αυτός με τα αυτοσχέδια φτερά του….
Ο Αλ, πιο γήινος από το φίλο του, Ιταλός στην καταγωγή, λατρεύει τη μπάλα, τις μηχανές και τα κορίτσια…μέτριος μαθητής, γυμνάζει συστηματικά το σώμα του… νομίζει πως αυτό είναι αρκετό για να θωρακιστεί, να γίνει αυτάρκης και σκληρός … Τα δύο παιδιά, αν και διαφορετικοί χαρακτήρες, είναι αχώριστοι φίλοι…τα ενώνει το πάθος τους για τη ζωή, τα νεανικά τους όνειρα…το κοινό τους όραμα για έναν κόσμο πιο όμορφο…πιο δίκαιο… πιο ελεύθερο.
Το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου χωρίζει όμως αιφνίδια τους δύο φίλους και τους καλεί να «ανδρωθούν» στο μέτωπο. Συναντώνται ξανά μετά από χρόνια, κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες, στο κελί ενός στρατιωτικού νοσοκομείου… εκεί νοσηλεύεται ο Μπέρντυ, σε κατατονική κατάσταση, εξ’ αιτίας ισχυρού σοκ. Ο βαριά λαβωμένος λοχίας Αλ είναι η έσχατη ελπίδα σύμφωνα με τον διοικητή-ιατρό Βάις. Μόνο οι αναμνήσεις από το παρελθόν μπορούν πια να «ξυπνήσουν» τον φίλο του.
Σαν κινηματογραφικό φλας μπακ, οι βόλτες στην παγωμένη λίμνη, οι νυχτερινές βουτιές στη θάλασσα, οι κουβέντες τους στη γέφυρα, το κυνήγι των πουλιών, οι κλεμμένες μπάλες, τα πάρτι, τα φλερτ και οι μπελάδες τους, εναλλάσσονται επί σκηνής με τα ανείπωτα μυστικά και τις εξομολογήσεις μιας ζωής. Τα όνειρα και οι επιθυμίες της «ρομαντικής» νιότης έρχονται αντιμέτωπα με την ωμή και σκληρή πραγματικότητα του κυνικού κόσμου των «μεγάλων»…σε ένα αγώνα δίχως αύριο ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν….Και εκεί που ο αγώνας μοιάζει οριστικά χαμένος, οι δυο φίλοι καταφέρνουν να θυμηθούν, να σταθούν όρθιοι και να αποδράσουν…να πετάξουν μακριά από τα δεσμά που εγκλωβίζουν το μυαλό και τη ψυχή τους.
Η ιστορία του Μπέρντυ και του Αλ σηματοδοτεί το βίαιο τέλος της αθωότητας…το Τέλος Εποχής για τον καθένα μας… κάπου εκεί όμως, στο τέλος που δεν αποφασίσαμε εμείς, οι δυο φίλοι μας φωνάζουν…
«Το πιο σημαντικό είναι να κρατήσεις το όνειρο ζωντανό»…