‘”Γυναίκες” στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο

«...Στις Σχολές Καλών Τεχνών λένε στους μαθητές: Κάντε κάτι πρωτότυπο, κάτι που δεν έχει κάνει κανείς, αυτή –σε μεγάλο βαθμό– είναι η έννοια της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Και η Αναστασία Μουτσάτσου αυτό επιτυγχάνει στην παράσταση «Γυναίκες» στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, παράσταση βασισμένη σε δική της ιδέα και κείμενα. Μπερδεύει την πρόζα με το τραγούδι, με τρόπο που δεν έχουμε δει ξανά στις μουσικές σκηνές της Αθήνας. Και καταφέρνει να κάνει τον θεατή να φύγει και να μην μπορεί να βγάλει από το μυαλό του αυτό που είδε. Έχει επιστρατεύσει την εξαιρετικά γλυκιά λαϊκή φωνή της, μαζί με την πολύ ιδιαίτερη φωνή της Φωτεινής Βελεσιώτου και το υποκριτικό ταλέντο της Μυρτώς Αλικάκη, η οποία κλέβει την παράσταση. «Θέλω να ζήσω… πριν πεθάνω, θέλω να ζήσω», αναφωνεί η Μυρτώ Αλικάκη σε μια συγκλονιστική ερμηνεία…»

«…Εκείνο που μένει από αυτή την παράσταση, είναι ένα χάος. Μόλις ανάψουν τα φώτα, σκουπίζεις όπως-όπως τα δάκρυα που άφησες να τρέξουν, σιγομουρμουρίζεις κάποιο στίχο που κατάφερες να συγκρατήσεις, μα κυρίως σκέφτεσαι. Παρελθόν, παρόν και μέλλον. Μόνο αν νικήσεις το παρελθόν, μπορείς να χτίζεις στο παρόν, έτσι ώστε να μην εναποθέσεις τις ελπίδες σου γι’ αυτό στο μέλλον. Μουσικές ερμηνείες που καθηλώνουν από την Φωτεινή Βελεσιώτου και την Αναστασία Μουτσάτσου σε γνώριμους στίχους, οι οποίοι συνοδεύουν το κείμενο. Απλές και περιεκτικές. Χωρίς πολλά φτιασίδια. Η Φωτεινή Βελεσιώτου με ένα τσιγάρο, η Αναστασία Μουτσάτσου να κινείται στο χώρο με την αέρινη παρουσία της. Και κάπου μέσα σε όλη αυτή τη μουσική περιπλάνηση, ένας μονόλογος, ερμηνευμένος από τη Μυρτώ Αλικάκη. Ένας μονόλογος, εκ βαθέων. Ένας μονόλογος από μια γυναίκα καθηλωτική. Από μία γυναίκα που μπορεί να καθρεφτίζει κάθε συναίσθημα στο βλέμμα της...»