Στο ρόλο του Sad, ο Σπύρος Σιδέρης
Ich heiβe Sad. Ich bin dreiβig Jahre alt. In der englischen Sprache heiβt sad traurig. Ich bin nicht traurig.
Εν αρχήν είν’ ο λόγος.
Ο Σαντ είναι αλλοδαπός, μετανάστης, πρόσφυγας.
Ο Σαντ είναι Άραβας, Αργεντίνος, Έλληνας.
Ο Σάντ, μιλάει, βρίζει, περπατάει, χορεύει, γελάει, φωνάζει, ερωτεύεται, νοσταλγεί.
Ο Σαντ είναι, σαν όλους εμάς,
Άνθρωπος…
Ο Σαντ όμως… Δεν έχει χαρτιά…
Ζει ανάμεσά μας… αλλά δεν έχει χαρτιά.
Βρίσκεται στον τόπο των ονείρων του… αλλά, δεν έχει χαρτιά…
Δεν μπορεί να είναι ένας από εμάς, δεν μπορεί να ζει ανάμεσά μας, δεν μπορεί να ζει ελεύθερος, δεν μπορεί να ζει.
Πρέπει να είναι φοβισμένος…
Πρέπει να είναι απομονωμένος…
20 χρόνια μετά τη συγγραφή του μονολόγου του Σαντ, το κείμενο του Ρόμπερτ Σνάιντερ “Η Βρωμιά”, δείχνει ακόμα πιο επίκαιρο…
Σε μια εποχή όπου η μετακίνηση πληθυσμών είναι σε έξαρση…
Σε μια εποχή όπου τα σύνορα κλείνουν…
Που υψώνονται φράχτες…
Που τα ανθρώπινα όνειρα φυλακίζονται…
Τα λόγια του Σαντ φαίνονται τόσο σκληρά, μα τόσο αληθινά.
Λέει αλήθειες που φοβόμαστε να αποδεχτούμε…
Αλήθειες που ντρεπόμαστε να αποδεχτούμε…
Σαν ένας καθρέφτης που αποφεύγουμε να κοιτάξουμε…
«Με λένε Σαντ. Είμαι 30 χρονών. Στην Αγγλική γλώσσα, Σαντ, σημαίνει
λυπημένος. Δεν είμαι λυπημένος».