Μία μεγάλη παραγωγή με 11 καταξιωμένους και ταλαντούχους ηθοποιούς και συντελεστές, με προβολές 3D και Video art, που συνθέτουν ένα ονειρικό σκηνικό κατασκευασμένο από τον κορυφαίο σκηνογράφο και ενδυματολόγο Γιάννη Μετζικώφ, με τις εξαίσιες μουσικές του Μιχάλη Αβραμίδη, θα μεταφέρουν ξανά μικρούς και μεγάλους στο Λαμαγάρι, στο ‘’σκηνικό’’ των παιδικών χρόνων της Άλκης Ζέη και κυρίως στα συναισθήματα, την ψυχή και την αθωότητα των δυό μικρών κοριτσιών, της Μέλιας και της Μυρτώς, χαρτογραφώντας το καλοκαίρι του 1936.
Η ηθοποιός και σκηνοθέτις Ανδρομάχη Χρυσομάλη λέει Για το Καπλάνι :
« Όταν καταπιάστηκα με τη διασκευή του Καπλανιού, δεν περίμενα ότι θα κυλούσε τόσο αβίαστα. Ξεκίνησα να γράφω και σταμάτησα μόνο όταν πια είχε ολοκληρωθεί. Προσπάθησα να κάνω διορθώσεις , αλλά καμία λέξη δεν ήθελε να μετακινηθεί. Ήταν εκεί ολοζώντανο και περίμενε να πάρει σάρκα και οστά στη σκηνή. Ήταν το μικρό εκείνο κοριτσάκι, η Άλκη Ζέη, που ήθελε να τρέξει, να χαρεί, να παίξει με τους φίλους της, να αγκαλιάσει τη μαμά της, να νοιώσει τον κρυφό πόνο του παππού, που έκαψαν τα βιβλία του, να κλάψει για τον Αλέξη που τον έδιωξαν απ’ το σχολείο , να λυπηθεί που έχει μυστικά από τους μεγάλους, να αναρωτηθεί γιατί κρύβεται ο ξάδελφός τους ο Νίκος, να ονειρευτεί τη στιγμή που θα γίνει συγγραφέας και θα μπορεί να γράφει χαρούμενες ιστορίες μόνο, όχι λυπητερές.
Ιστορίες για έναν κόσμο όμορφο, δίκαιο, όπου τα παιδιά όλου του κόσμου θα χαμογελάνε, που θα έχουν παπούτσια να φορέσουν, που δεν θα πεινάνε, που θα ζουν με αξιοπρέπεια, που θα είναι ευχαριστημένα πολύ, δηλαδή ΕΥ-ΠΟ, ΕΥ-ΠΟ πολύ ΕΥ-ΠΟ.
Αυτή είναι η μικρή μας ιστορία, η παράστασή μας στο Θέατρο ΑΒΑΚΙΟ.
Ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, το καλοκαίρι του 1936, όπου η δικτατορία του Μεταξά μπερδεύεται με τα παιχνίδια της Μέλιας και της Μυρτώς, ένα ταξίδι στην παιδική αφέλεια και αθωότητα, στην συγκίνηση και το χιούμορ, ένα ταξίδι στις αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων, τότε που πρωτοδιαβάσαμε το Καπλάνι της Βιτρίνας σαν ήμασταν μικρά παιδιά και δεν το ξεχάσαμε ποτέ ».
Τι είπε η συγγραφέας Άλκη Ζέη όταν είδε Το Καπλάνι της Βιτρίνας στο θέατρο:
’’Πήγα με πολύ αγωνία να δω Το Καπλάνι της Βιτρίνας διασκευασμένο στο θέατρο. Έριξα μια ματιά στην πλατεία. Δίπλα μου καθότανε τα παιδιά και τα εγγόνια μου και λίγο πιο πέρα ξαδέλφια, ανήψια και μικρανήψια. Την ένιωθα την ανυπομονησία τους. Άνοιξε η Αυλαία μα δεν έβλεπα θέατρο. Είδα τον εαυτό μου μικρό κοριτσάκι και την αδελφή μου, τον παππού, τις θείες, τους μικρούς φίλους και τον μεγαλύτερο ξάδελφό μας. Στο βάθος το αγαπημένο μου Μαλαγάρι, τη θάλασσα με τα κύματα και κάπου ψηλά το Καπλάνι να με κοιτάζει με το γαλάζιο του μάτι. Το μικρό κοριτσάκι – δηλαδή εγώ- να φορεί το φουστανάκι μου, να μιλάει και να κινείται όπως εγώ κι αδελφή μου το ίδιο. Και ρίγη με τη δικτατορία, όχι την τελευταία, τότε… του Μεταξά και τις μισητές στολές νεολαίας και τα βιβλία που καίγονταν.
Μόνο σας υποκλίθηκαν οι ηθοποιοί βγήκα από το όνειρο και βούρκωσα και γύρω οι δικοί μου μα κι όλος ο κόσμος έμεινε για μια στιγμή βουβός κι ύστερα ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Δεν ξέρω ποιος συγγραφέας είχε τέτοια τύχη να ξαναζήσει τα παιδικά του χρόνια. Πρέπει να έβαλαν πολλή αγάπη και πολύ κόπο όλοι οι συντελεστές ανεξαιρέτως. Τους ευχαριστώ λοιπόν γι’ αυτό το αξέχαστο ταξίδι’’.
Άλκη Ζέη
