Ένα από τα σημαντικότερα έργα της ελληνικής δραματουργίας, «Ό ήχος του όπλου» , της Λούλας Αναγνωστάκη, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα, ξαναζωντανεύει από τον Οκτώβριο.στο θέατρο ALTERA PARS
Με την σκηνοθετική ματιά του Πέτρου Νάκου και τη Μίνα Χειμώνα στο ρόλο της Κάτιας.
Υπόθεση
Μέσα σ’ ένα σπίτι μια μάνα συναντιέται με τον γιο της, που έχει έναν ολόκληρο χρόνο να τον δει, ενώ έξω από αυτό επικρατεί μια πανηγυρική προεκλογική ατμόσφαιρα. Συγκοινωνούντα δοχεία; Ένας ήχος όπλου, που δεν ακούγεται ποτέ κι όμως θα ανατρέψει όλα τα γεγονότα μέσα σε λίγες μόνο ώρες.
Ο Μιχάλης από την επαρχία, πρωτοετής φοιτητής, συζεί με μια νεαρή εργαζόμενη κοπέλα, την Φανή. Ο Γιάννης, ο μικρός αδελφός της Φανής, μπλέκει σε μια περίεργη υπόθεση με ένα παράνομο όπλο. Ένα φθινοπωρινό απόγευμα, η μητέρα του Μιχάλη, η Κάτια, που έζησε στην επαρχία, παγιδευμένη σε επιλογές που δεν επιθυμούσε, έρχεται στην Αθήνα για να ψηφίσει. Συναντά τον δεκαοχτάχρονο γιό της καθώς και άλλα πρόσωπα. Από την παλιά της φίλη Μαρίκα, μαθαίνει πως ο Μιχάλης δεν έχει πατήσει στη Σχολή, πως ετοιμάζεται να φύγει για την Αμερική και πως η Φανή είναι έγκυος. Στην προσπάθεια της η Κάτια να ελέγξει την κατάσταση, έρχεται αντιμέτωπη με το γιό της, μέσα σε μια προεκλογική παράνοια…
«Ένα περίστροφο που εκπυρσοκρότησε μέσα σύννεφο από καρδιές».
Η παράσταση
Η παράσταση διαδραματίζεται στη σημερινή εποχή αν και το θεατρικό έργο γράφτηκε το ’85 με φόντο το προεκλογικό κλίμα και την συνθηματολογία της εποχής.
Εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος ότι το έργο παραμένει επίκαιρο και εμβληματικό:
τα ίδια ζητήματα, οι ίδιες απορίες για τη ζωή, τα αιώνια αναπάντητα ερωτήματα. Άνθρωποι μπερδεμένοι, εγκλωβισμένοι στο παρόν τους, με το μέλλον τους αβέβαιο και τις φιλικές, ερωτικές ή οικογενειακές τους σχέσεις προβληματικές…
Και όλα αυτά μέσα σε ένα προεκλογικό κλίμα που επηρεάζει την ένταση, τον ρυθμό, τη ροή και δράση του έργου, παραπέμποντας στο σημερινό πολιτικό τοπίο.
Στην ιστορία των «μεγάλων» πρωταγωνιστών, εντάσσεται ο μικρόκοσμος των απλών ανθρώπων, σε μια εποχή που η ιδεολογία δεν μπορεί να κατευνάσει την υπαρξιακή αγωνία. Όλα εξελίσσονται γρήγορα, μέσα σε μια μόλις μέρα, με έναν καταιγιστικό ρυθμό.
Το έργο σημαδεύει, σαν όπλο, την σημερινή ελληνική πραγματικότητα με τη σκληρή, ευθύβολή του ειλικρίνεια.
Πως ένα όπλο μπορεί να σκορπίσει τον θάνατο χωρίς να εκπυρσοκροτήσει;
Οι ήρωες βρίσκονται στα όρια νευρικής κρίσης, εξαιτίας της κρίσιμης πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης που επικρατεί στη χώρα… Τα πρόσωπα βρίσκονται στο μεταίχμιο – δίνουν την εντύπωση ότι αιωρούνται ανάμεσα στο πριν και το μετά, ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο. Στέκονται μονίμως αναποφάσιστα και ονειρεύονται να ζήσουν μια «τρομερή» πράξη που θα τα ανυψώσει πάνω από τη μιζέρια της καθημερινότητάς τους…
Το έργο σηματοδότησε την τελευταία σκηνοθετική δουλειά του Κάρολου Κουν, στο Θέατρο Τέχνης, το 1987, με τους: Ρένη Πιττακή, Στράτο Τζώρτζογλου, Κλέωνα Γρηγοριάδη, Μίμη Κουγιουμτζή, κ.ά.
«Ο ήχος του όπλου», όπως έλεγε ο ίδιος ο ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης στην τελευταία συνέντευξή του («Το Βήμα», 8.2.1987) «δεν ακούγεται ούτε μία φορά στη σκηνή. H συχνή αναφορά στο αντικείμενο αυτό που σκοτώνει, εισβάλλει βίαια στον φανταστικό κόσμο των ηρώων του έργου και το μήνυμα που εκτοξεύεται από την κοίτη της γλώσσας είναι μια συνεχής απειλή…»