Το John Wick είναι μια ταινία δράσης, στην οποία ο Keanu Reeves πρωταγωνιστεί ως ο ομώνυμος, ασταμάτητος αντί-ήρωας.
Το σενάριο είναι απλό και δανείζεται τα περισσότερα στοιχεία του από το Taken και διάφορες ταινίες εκδίκησης. Ο John Wick είναι ένας πρώην δολοφόνος της μαφίας, ο οποίος παραιτήθηκε αφού ερωτεύτηκε. Δυστυχώς όμως η σύζυγός του Wick πεθαίνει 5 χρόνια μετά, και του αφήνει ένα χαριτωμένο σκυλάκι για να μην θρηνεί μόνος του. Όπως θα το ήθελε η μοίρα όμως, στον δρόμο του Wick πέφτουν μαφιόζοι που σκοτώνουν το σκυλάκι και κλέβουν το αμάξι του. Αφού αναρρώνει, ο Wick αποφασίζει να πάρει εκδίκηση. Μαθαίνει ότι ο αρχηγός των συμμοριτών που του επιτέθηκαν είναι ο γιος του πρώην εργοδότη του, αλλά κάτι τέτοιο δεν τον αναχαιτίζει – ίσα ίσα, του δίνει έναν καλό λόγο να επιστρατεύσει όλες τις παλιές, φονικές του ικανότητες…
Αυτό είναι λίγο-πολύ το σενάριο. Η ταινία σε καμιά προσπάθεια δεν προσπαθεί να κοροϊδέψει τον θεατή, που καταλαβαίνει ότι έχει μπει στην αίθουσα για να δει ταινία δράσης βγαλμένη από την δεκαετία του ’90, αλλά επενδύει σε αυτό το συναίσθημα νοσταλγίας, προσφέροντας έναν καταιγιστικό συνδυασμό πυροβολισμών, μαχών σώμα με σώμα, και αίματος.
Οι δύο σκηνοθέτες είναι πρώην κασκαντέρ, και καταλαβαίνουν πολύ καλά πως να στήσουν τις σκηνές βίας. Στηρίζονται στις καλές γωνίες λήψης και στα πρακτικά εφέ, αντί στην έντονη χρήση της “green screen” στην οποία μας έχει συνηθίσει το Hollywood.
Ο Reeves για άλλη μια φορά φτάνει τον εαυτό του στα άκρα, πρωταγωνιστώντας και κάνοντας ο ίδιος το 90% των stunts, κάτι εντυπωσιακό αν σκεφτείς πως είναι πλέον 50 χρονών. Η ερμηνευτική του ικανότητα πλέει ανάμεσα στην οργή που έδειχνε στον “Δικηγόρο του Διαβόλου” και στην πράα, σχεδόν αδιάφορη συμπεριφορά του από το “Matrix”. Διανομή που του ταίριαζε, θα έλεγε κανείς, αφού ο ρόλος του Wick δεν χρειαζόταν ούτε πνεύμα, ούτε χάρισμα.
Όπως προαναφέρθηκε, η σκηνοθεσία και η προσέγγιση δανείζεται έντονα στοιχεία από Ιαπωνικά γκανγκστερικά φιλμ, φιλμ νουάρ, βιντεοπαιχνίδια και κόμικ. Η δράση, το ξύλο, οι πυροβολισμοί και η γενικότερη βία καταλαμβάνουν πάνω από το 60% της διάρκειας της ταινίας, ενώ δίνεται ελάχιστος χρόνος στην ανάπτυξη χαρακτήρων, αν εξαιρέσεις τον λόγο που ξεκινάει η ‘βεντέτα’, η οποία παίρνει και αυτή με τη σειρά της δεύτερο ρόλο.
Μιλώντας για χαρακτήρες, ο Reeves πλαισιώνεται από αρκετούς ηθοποιούς όπως τον Michael Nyqvist , τον Alfie Allen, την Adrienne Palicki, τον Ian McShane και τον Willem Dafoe, οι οποίοι δίνουν με την παρουσία τους ένα χρώμα στην κατά τα άλλα παγωμένη, ατμόσφαιρα της ταινίας.
Εν ολίγοις, χάρηκα ιδιαίτερα που είδα μια καθαρή ταινία δράσης σε μια βιομηχανία που γενικότερα προσπαθεί να πλασάρει σενάρια σε τέτοιου είδους δράσης με τίτλους όπως το Expendables. Προτείνω την ταινία ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να δει τέτοιου είδους ταινία, αλλιώς να δει το Equalizer ή να περιμένει το Taken 3.
Του Κωνσταντίνου Ξενάκη
Κριτική στο Hobbit: Battle of the Five Armies (spoilers)