O Τεχνοχώρος CARTEL παρουσιάζει το πρώτο θεατρικό έργο του Άντον Τσέχωφ, «Πλατόνοφ» σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι.
Με σκοπό τον παραθερισμό, καταφτάνουν στο κτήμα της Άννας Πετρόβνα οι ξεπεσμένοι ήρωες μιας πάλαι ποτέ υψηλής κοινωνικής τάξης. Η παρουσία του Πλατόνοφ αρκεί για να δημιουργήσει στους παρευρισκόμενους έναν βαθύ προβληματισμό και αναστοχασμό γύρω από τις ανεκπλήρωτες εμμονές τους, τα όνειρα και τους έρωτες που δεν συνέβησαν ποτέ. Ο «Πλατόνοφ» είναι η νεανική φάρσα του Αντόν Τσέχοφ, από το σύμπαν της οποίας θα ξεπηδήσουν αργότερα οι ήρωες σε άλλα κλασικά έργα του όπως στο «Γλάρο», τις «Τρεις αδελφές» ή τον «Βυσσινόκηπο».
Το έργο αυτό ενώ γράφτηκε όταν ο συγγραφέας ήταν ακόμα φοιτητής (1878-1883), πρωτοδημοσιεύτηκε το 1923 σχεδόν είκοσι χρόνια μετά το θάνατό του (1904). Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι κατά κάποιον τρόπο είναι τόσο το πρώτο θεατρικό έργο του Τσέχωφ όσο και το τελευταίο του. Αυτή μάλιστα η εντύπωση εντείνεται και από το γεγονός πως η πλοκή του αποτελεί ένα πρωτόλειο, ή ακόμα καλύτερα, μια άλλη εκδοχή του κύκνειου άσματος του συγγραφέα, του εμβληματικού Βυσσινόκηπου, αλλά και μια μεγάλη μήτρα που μέσα της κυοφορήθηκε το σύνολο του θεατρικού του έργου (Ιβάνοφ, Γλάρος, Τρεις Αδελφές, Θείος Βάνια κ.α.).
Υπάρχει και εδώ όπως και σε άλλα έργα του Τσέχωφ το παραδοσιακό ρώσικο κτήμα με την έπαυλή του κάπου στο νότο της χώρας, που λειτουργεί ως ένας πραγματικός όσο και συμβολικός χώρος για τους πολυάριθμους ενοίκους και επισκέπτες του, οι οποίοι συστήνουν ταυτόχρονα και μια μικρογραφία της παρακμάζουσας τσαρικής Ρωσίας (καταχρεωμένοι αριστοκράτες, απατεώνες, χωριάτες σε κοινωνική άνοδο, έμποροι, τοκογλύφοι, αλήτες). Στο κέντρο αυτής της ομήγυρης, βρίσκεται ο Πλατόνοφ, ένας διανοούμενος της εποχής και προϊόν της βαθιάς κοινωνικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα από δεκαετίες. Ευφυής και γοητευτικός, αλαζών και κυνικός, εισβάλλει στο μυαλό και την ψυχή όλων αδιακρίτως και ανασύρει στο φως την ανικανότητά τους να αυτενεργήσουν και εντέλει να ζήσουν. Παίζοντας μαζί τους καταδεικνύει τα πνευματικά και συναισθηματικά τους όρια, ενώ ο ίδιος αφήνεται ηδονικά στα χέρια τους να αναγνωρίσουν σε αυτόν το «Δαίμονα» που θα τιθασεύσει το χάος του μυαλού τους. Από τη θέση του μάγου – τελετάρχη ο Πλατόνοφ καλείται να διεκδικήσει για τον καθένα από τους ήρωες της συντροφιάς του, και γιατί όχι, για τον καθένα από τους θεατές του, ακριβώς σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης, τη δυνατότητα μιας ώριμης σκέψης πάνω στην ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης.