Από τη στιγμή που ξεπρόβαλαν τα τούρκικα σήριαλ στις ελληνικές τηλεοράσεις μας, τρέξαμε όλοι σα να ήρθε μια καινούρια τουρκοκρατία του 2013, μέσα από το μέσο που είναι προσβάσιμο σε κάθε οικογένεια. Και επειδή εμείς οι ίδιοι διαλέξαμε να κάνουμε την τηλεόραση μέσο της καθημερινότητάς μας, νομίσαμε ότι αυτή εισέβαλε μέσα στα τετραγωνικά μας.
Οι Τούρκοι δεν είναι στο σαλόνι μας αλλά δίπλα μας. Στα σύνορα, στις πόλεις της Βόρειας Ελλάδας, στην τηλεόραση που επιλέξαμε να βάλουμε σε 3 δωμάτια του σπιτιού και στο τσιφτετέλι που χορεύουμε σε ελληνικά μαγαζιά. Δεν άκουσα να παραπονιέται κανείς για το καινούριο χιτάκι της Γαρμπή ή της Λαίδης Άντζελας. Ίσα ίσα, χρυσές τις κάναμε όλοι.
Και ας το πάρουμε από την άλλη πλευρά. Όλοι αυτοί που “κράζουν” τα τούρκικα, ακούν μόνο ελληνική παραδοσιακή μουσική και βλέπουν μόνο ελληνικό κινηματογράφο; Γιατί ούτε για τα αμερικάνικα block busters, ούτε για τη ροκ μουσική έχω ακούσει κάτι μεμπτό. Ούτε καν για την Britney Spears, που μαζί με την Coca Cola είναι τα νούμερο ένα αμερικάνικα προϊόντα.
Και ας είμαστε ειλικρινείς, δε θα μας υποτάξουν οι Τούρκοι μέσα από την τηλεόραση γιατί μας έχουν υποτάξει ήδη μέσα από την κοινή μας παράδοση, το μπακλαβά και τις φτηνές πτήσεις στην Κωνσταντινούπολη. (Τα 400 χρόνια σκλαβιάς δεν τα αναφέρω γιατί θα πέσετε να με φάτε). Συνομιλώντας με ένα φίλο μου που μένει εκεί, μου είπε ότι αυτές οι σαπουνόπερες είναι κάτι σαν τα μεξικάνικά τους ή τη δική μας “Λάμψη” που όλοι τα έβλεπαν αλλά κανείς δεν τα συμπάθησε ποτέ.
Σταματήστε λοιπόν, γιατί έχω και τα νεύρα μου σήμερα επειδή έκανα το Πάτρα – Αθήνα 4 ώρες λόγω κίνησης. Αλλά τις φωτογραφίες από το Καρναβάλι θα σας τις δείξω αύριο.