Το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου επιστρέφει για ακόμη μία χρονιά από 1η Ιουνίου έως 18 Αυγούστου. Η οπτική ταυτότητα της φετινής διοργάνωσης αποτελείται από μια φιγούρα με τρία πόδια, που εκφράζουν τη διαφορετικότητα, τη συλλογικότητα και την κίνηση, το μάτι-θεατής και ένα πορτρέτο μιας πιθανής προτομής.
Οι παραστάσεις από 127 γίνονται φέτος 87 και όλες οι ελληνικές θα έχουν αγγλικούς υπέρτιτλους, κυρίως για να ενισχυθεί ο διεθνής χαρακτήρας της Πειραιώς 260. Επίσης, για πρώτη φορά, θα υπάρχουν για όλες τις ελληνικές παραστάσεις υπέρτιτλοι στα ελληνικά για κωφούς.
Δείτε παρακάτω:
Πλούτος
Το Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου υποδέχεται στις 13 και 14 Ιουλίου την καλοκαιρινή παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου, Πλούτος του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία του Νικίτα Μιλιβόγεβιτς, με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στον ομώνυμο ρόλο.
Το Εθνικό Θέατρο έχοντας ως προτεραιότητά του την ανάπτυξη ενός δικτύου συνεργασιών και τη σύμπραξη με σημαντικούς διεθνείς θεατρικούς οργανισμούς, πραγματοποιεί το φετινό καλοκαίρι μια νέα συμπαραγωγή με το Κρατικό Θέατρο της Σερβίας παρουσιάζοντας τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Nikita Milivojevic.
Η παράσταση του Nikita Milivojevic με τον μικτό θίασο, από Έλληνες και Σέρβους ηθοποιούς, στοχάζεται πάνω στο κεντρικό ερώτημα που θέτει ο Αριστοφάνης για τον τρόπο κατανομής του πλούτου και εξετάζει τις αναγωγές του στο σήμερα.
Το έργο
Ο Χρεμύλος μετά την επίσκεψή του στο μαντείο των Δελφών επιστρέφει φέρνοντάς μαζί του έναν τυφλό γέρο άντρα, ύστερα από παραίνεση του Απόλλωνα. Με τη βοήθεια του δούλου του, Καρίωνα, ανακαλύπτει πως ο άντρας που έχει πάρει στο κατόπι δεν είναι άλλος από τον Πλούτο. Ο Χρεμύλος και όλοι οι τίμιοι συμπολίτες του θα ευημερήσουν, αν ο Πλούτος ξαναδεί το «φως το αληθινό». Η θεραπεία του Ασκληπιού στέφεται με επιτυχία κι η δικαιοσύνη αποκαθίσταται. Η Πενία (Φτώχεια) που τόσο καιρό διαφέντευε την πόλη, προσπαθεί τώρα να υπερασπιστεί τις χάρες της φτωχής πλην τίμιας ζωής. αλλά οι Αθηναίοι δεν πείθονται και σχεδιάζουν να εγκαταστήσουν τον Πλούτο στην παλιά του θέση, στο πίσω μέρος του ναού της Αθηνάς (εκεί όπου φυλάσσονταν τα χρήματα του Δημοσίου).
Σημείωμα σκηνοθέτη
Μία από τις μεγάλες μου απορίες εδώ και πολλά χρόνια αποτελεί η ύπαρξη διάφορων λιστών διανομής του πλούτου ανά τον κόσμο. Πώς είναι δυνατόν 100 άνθρωποι να είναι πλουσιότεροι από τη μισή ανθρωπότητα… Τι κόσμος είναι αυτός; Το αν ο Πλούτος είναι τυφλός ή βλέπει πολύ καλά τί κάνει μοιάζει παντελώς αδιάφορο: οι πλούσιοι γίνονται όλο και πιο πλούσιοι, οι φτωχοί όλο και πιο φτωχοί. Από τον καιρό του Αριστοφάνη μέχρι σήμερα τα πράγματα μοιάζουν να μην έχουν αλλάξει καθόλου. Ο Πλούτος προφανώς είναι ακόμη ο πιο ισχυρός Θεός του πλανήτη, η κινητήρια δύναμη του κόσμου, ενώ διάφορα «οικονομικά συμφέροντα» καθορίζουν τα πάντα. Η Ελλάδα και η Σερβία (και με ευρύτερη έννοια και ολόκληρα τα Βαλκάνια), είναι οι δύο όψεις του νομίσματος στα ψιλά του Πλούτου. Ο ρόλος μας σε τούτη την επ’ άπειρον επίκαιρη παγκόσμια κωμωδία είναι πάντα ίδιος: κορώνα ή γράμματα για μας δεν υπάρχει διαφορά.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Νικίτα Μιλιβόγεβιτς
Σκηνικά: Κέννυ ΜακΛέλλαν
Κοστούμια: Marina Medenica
Συνθέτης: Άγγελος Τριανταφύλλου
Φωτιστής: Αλέκος Αναστασίου
Χορογράφος: Αμάλια Μπένετ
Ερμηνεύουν: Γιώργος Γάλλος (Χρεμύλος), Στέλιος Ιακωβίδης (Καρίων),Βασίλης Χαραλαμπόπουλος (Πλούτος), Μάνος Βακούσης (Βλεψίδημος), Γαλήνη Χατζηπασχάλη (Πενία), Γιάννης Κότσιφας (Ασκληπιός/Χορός), Κώστας Κορωναίος (Γυναίκα Χρεμύλου / Δίκαιος / Χορός), Μιχάλης Τιτόπουλος (Συκοφάντης / Ερμής / Χορός), Μαρία Διακοπαναγιώτου(Γυναίκα / Χορός), και χορός μουσικών από την Ορχήστρα του Εθνικού Θεάτρου του Βελιγραδίου.
Μετά το Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, στις 13 και 14 Ιουλίου, η παράσταση θα παρουσιαστεί στην Ελευσίνα – 2/9, στη Θεσσαλονίκη – 6/9 και στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού – 10/9, ενώ 19 έως 29/9 θα βρίσκεται στο Βελιγράδι
Enfant
Ο Μπορίς Σαρμάτς, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της αβανγκάρντ σκηνής του χορού τα τελευταία χρόνια, έρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών με το “Enfant”, μια ξεχωριστή παράσταση που διερευνά την έννοια της πολλαπλότητας.
σημαντικός και ευφυής δημιουργός, που μεταμόρφωσε για δύο μέρες την Tate Modern σε “μουσείο χορού” έρχεται ξανά στη χώρα μας μετά την παρουσία του με το «danse de nuit» στο Dancin Athens της Στέγης (2016). Συνεχίζοντας την έρευνα πάνω στις μηχανές που ξεκίνησε σε προηγούμενα έργα του, ο Σαρμάτς στο «Enfant» – παραγωγή του 2011 – προτείνει μια χορογραφία παραδομένων σωμάτων χρησιμοποιώντας ένα αμφιλεγόμενο υλικό: τα παιδιά.
Πρωταγωνιστικό ρόλο στο enfant έχει η κίνηση, τόσο στην ανθρώπινη όσο και στη μηχανική μορφή της. Στην παράσταση συμμετέχει μια μεγάλη ομάδα παιδιών, 9 χορευτές και 3 μηχανές, που όλοι μαζί συνθέτουν μία πολύπλοκη συλλογική κίνηση. Το βάρος δίνεται στα παιδιά, που ως πρωτογενές υλικό είναι εύθραυστα, εύπλαστα, αλλά και μη ελέγξιμα και μέσα στην παράσταση δρουν υπό την καθοδήγηση των χορευτών. Ένας τεράστιος γερανός μετακινεί τους ενήλικους χορευτές, οι οποίοι με τη σειρά τους μετακινούν τα παιδιά. Μια πρωτότυπη και συγκινητική έρευνα πάνω στην ανθρώπινη κίνηση.
Ο χορός είναι κάτι πολύ ευρύτερο από τη χορογραφία: το πεδίο του θα πρέπει να επεκταθεί αν θέλουμε να τον δούμε να ξεφεύγει από τους στενούς συμβολισμούς μέσα στους οποίους παραμένει περιχαρακωμένος στην κοινωνία μας.
Μπορίς Σαρμάτς, Μανιφέστο για Ένα Μουσείο Χορογραφίας
Η εφήμερη φύση του χορού απασχολεί σταθερά τον Σαρματς. Επί σειρά ετών Διευθυντής του Εθνικού Χορογραφικού Κέντρου Ρεν και Βρετάνης (από το 2009), το οποίο και μετονόμασε σε «Μουσείο Χορού» (Musée de la danse), ανέπτυξε τον προβληματισμό του για την παροδικότητα της τέχνης του, για τις χορογραφίες που χάνονται και για το πώς μπορούν να διασωθούν και να αξιοποιηθούν. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έγραψε το «Μανιφέστο για ένα Μουσείο Χορού» (Manifesto for a dancing museum), ενώ το 2015 μετέτρεψε σε μουσείο χορού την Tate Modern Gallery στο Λονδίνο, παρουσιάζοντας ανάμεσα στα εκθέματα ιστορικές χορογραφίες και ποικίλες άλλες δράσεις.
Η δραστηριότητα του Σαρμάτς που περιλαμβάνει πλήθος χορογραφικών πρότζεκτ, εκπαιδευτικό και συγγραφικό έργο, και αποτελεί μεγάλη επιρροή για την αναμόρφωση της τέχνης του χορού από τη δεκαετία του 1990 μέχρι σήμερα. Δεν είναι η πρώτη φορά που δουλεύει με παιδιά. Στο παρελθόν έχει αναπτύξει το Bocal, ένα νομαδικό σχολείο για παιδιά από διαφορετικές κοινωνικές ομάδες. Επίσης, υπήρξε επισκέπτης καθηγητής στο Universität der Künste του Βερολίνου (2007 & 2008), όπου κατάρτησε ένα νέο ακαδημαϊκό πρόγραμμα για το χορό.
Μεταξύ άλλων, έχει συνεργαστεί με το Φεστιβάλ της Αβινιόν και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (MoMA).
Συντελεστές
Χορογραφία: Boris Charmatz
Ερμηνευτές: Ashley Chen, Olga Dukhovnaya, Nuno Bizarro, Matthieu Burner, Julien Gallée-Ferré, Peggy Grelat-Dupont, Maud Le Pladec, Thierry Micouin, Solène Wachter, και ομάδα παιδιών από το Βερολίνο
Γκάιντα: Erwan Keravec
Φωτισμοί: Yves Godin
Ήχος: Olivier Renouf
Μηχανές: Artefact, Frédéric Vannieuwenhuyse, Alexandre Diaz
Βοηθοί: Johanna Lemke, Frank Willens
Γενική διεύθυνση σκηνής: Fabrice Le Fur
Διευθυντές σκηνής: Max Potiron, François Aubry
Κοστούμια: Laure Fonvieille
Φροντιστήριο: Stefani Gicquiaud
Φωνή: Dalila Khatir
Ενορχηστρώσεις: Luccio Stiz
Βοηθοί παραγωγής: Musée de la danse, Volksbühne Berlin
Παραγωγή: Μουσείο Χορού / Εθνικό Χορογραφικό Κέντρο της Ρεν και της Βρετάνης – Υπό τη διεύθυνση του Boris Charmatz, με την υποστήριξη του Γαλλικού Υπουργείου Πολιτισμού και Επικοινωνίας – Περιφερειακή Διεύθυνση Πολιτιστικών Υποθέσεων, Δήμος της Rennes, Περιφερειακό Συμβούλιο της Βρετάνης και το Γενικό Συμβούλιο του Ille-et-Vilaine
Συμπαραγωγή: Festival d’Avignon, Théâtre de la Ville-Paris, Festival d’Automne à Paris, Internationales Sommerfestival Hamburg και Siemens Stiftung στα πλαίσια του SCHAUPLÄTZE, Théâtre National de Bretagne (Ρεν), La Bâtie-Festival de Genève, Kunstenfestivaldesarts (Βρυξέλλες)
Ευμένιδες
Η Στεφανία Γουλιώτη επανέρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, σκηνοθετώντας και ερμηνεύοντας τις Ευμενίδες του Αισχύλου στο Αρχαίο Σταδίου Επιδαύρου, για δύο παραστάσεις στις 14 και 15 Ιουλίου 2018 με ώρα έναρξης στις 6.00 το πρωί.
“Με αφορμή τον μύθο των Ευμενίδων, δημιουργούμε μία παράσταση στο Αρχαίο Στάδιο της Επιδαύρου. Σκοπός μας είναι ο μύθος να ηχήσει σε ένα τοπίο που θα τον ενεργοποιήσει μέσα μας. Ένα πρόσωπο περιβάλλεται από αυτή την ιστορία, ψάχνει να διαχειριστεί τα άγνωστα κομμάτια της και βιώνει την σχέση με τον πρωτογενή φόβο. Αυτό το πρόσωπο θα ψάξει τον κατάλληλο ήχο για να μικρύνει την άλυτη απόστασή μας με το μύθο. Στις 6:00 το πρωί, στο αρχαίο στάδιο, τη στιγμή που το τοπίο βρίσκεται στην αγνότερη στιγμή του, μπροστά μας, το πρόσωπο θα αρθρώσει την ιστορία, ή αλλιώς μια προσευχή και θα μας μεταφέρει μέσα στην κινούμενη, σκοτεινή ενέργειά της.
Μία ηθοποιός και ένας μουσικός συμπράττουν στο δύσκολο εγχείρημα της αφήγησης ολόκληρου του έργου με όλα τα πρόσωπα να ηχούν μέσα από ένα σώμα και ένα όργανο. Ο λόγος, ο ήχος, η ώρα και το τοπίο συμπράττουν σε μία εμπειρία μεταμόρφωσης”, λέει η Στεφανία Γουλιώτη.
Το έργο
Στο τρίτο μέρος της αισχύλειας τριλογίας, συναντάμε τον Ορέστη στο μαντείο των Δελφών όπου έχει καταφύγει για να ρωτήσει τον Απόλλωνα, πώς θα γλιτώσει από τις Ερινύες που τον κυνηγούν, μετά το φόνο της Κλυταιμνήστρας. Ο θεός τον συμβουλεύει να φύγει όσο οι Ερινύες ακόμα κοιμούνται και να καταφύγει στην Αθήνα. Στο ναό εμφανίζεται εν τω μεταξύ το φάντασμα της Κλυταιμνήστρας που ζητά δικαίωση καθώς ο Ορέστης παραμένει ατιμώρητος.
Οι Ερινύες ξυπνούν και πάλι και διωγμένες από το ναό του Απόλλωνα ακολουθούν τον Ορέστη ως την Αθήνα, ικέτη στο άγαλμα της θεάς Αθηνάς. Η θεά εμφανίζεται και ζητά να ακούσει και τις δύο πλευρές, αφενός τις Ερινύες, αφετέρου την απολογία του Ορέστη. Καθώς η υπόθεση είναι πολύ δύσκολη, η Αθηνά αποφαίνεται πως πρέπει να συγκληθεί ειδικό δικαστήριο που θα κρίνει την αθώωση ή την ενοχή του ήρωα και θεσμοθετεί μ’ αυτό τον τρόπο ενώπιον των Αθηναίων πολιτών τον Άρειο Πάγο. Κατόπιν καταφτάνει κι ο θεός Απόλλωνας που αναλαμβάνει την υπεράσπιση του μητροκτόνου Ορέστη αλλά το αποτέλεσμα της δίκης που καταλήγει σε ισοψηφία καθορίζεται εντέλει από την ψήφο της θεάς Αθηνάς που αθωώνει τον Ορέστη στην θεωρούμενη, ιδρυτική αυτή πράξη της Δημοκρατίας αλλά και της Πατριαρχίας. Οι Ερινύες εξευμενίζονται και μετατρέπονται σε Ευμενίδες.
Συντελεστές:
Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Σύλληψη – Ερμηνεία: Στεφανία Γουλιώτη
Μουσική Δραματουργία – Εκτέλεση: Δημήτρης Καμαρωτός
Καλλιτεχνική συνεργασία: Σύλβια Λιούλιου – Γιώργος Κριθάρας
Σκηνικός Χώρος: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Τεχνική Αλεξάντερ: Βίκυ Παναγιωτάκη
Βοηθός Σκηνογράφου: Ευγενία Μακρόγλου
Φωτογραφίες παράστασης: Άρης Καμαρωτός
Εκτέλεση παραγωγής: POLYPLANITY Productions / Γιολάντα Μαρκοπούλου & Βίκυ Στρατάκη
Οι θεατές θα σερβιριστούν καφέ και κρουασάν πριν από την έναρξη της παράστασης.
Ορέστης
Η τραγωδία «Ορέστης» του Ευριπίδη, η καλοκαιρινή παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, ξεκινά το θεατρικό της ταξίδι με αφετηρία το Θέατρο Δάσους στη Θεσσαλονίκη, την Πέμπτη 12 και Παρασκευή 13 Ιουλίου 2018, στο πλαίσιο του 4ου Φεστιβάλ Δάσους.
Η παράσταση, με την οποία το ΚΘΒΕ συμμετέχει στο Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου 2018 (Παρασκευή 3 και Σάββατο 4 Αυγούστου 2018), θα παρουσιαστεί σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα σε νέα μετάφραση του ποιητήΓιώργου Μπλάνα και σε σκηνοθεσία του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ, Γιάννη Αναστασάκη.
Τρεις νέοι, ο Ορέστης, η Ηλέκτρα κι ο Πυλάδης, κολυμπούν μέσα στη δίνη του αίματος που τους παρασέρνει. Θεοί και άνθρωποι έχουν στήσει μια πλεκτάνη μίσους κι εκδίκησης, όπου η αδελφική αγάπη γίνεται συνενοχή, η φιλική σχέση συναυτουργία, η λαϊκή ετυμηγορία θανατική ποινή.
Στο ρόλο του Ορέστη ο Χρίστος Στυλιανού.
Στο ρόλο της Ηλέκτρας η Ιωάννα Κολλιοπούλου που τιμήθηκε φέτος με το θεατρικό βραβείο Μελίνα Μερκούρη.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Ο Ευριπίδης γράφει τον «Ορέστη» σε μια αντιηρωική εποχή και το μυθικό περιβάλλον του έργου αντανακλά αυτή τη συνθήκη.
Σήμερα ζούμε μια αντίστοιχη περίοδο – και δεν εννοώ μονάχα στην Ευρώπη και δεν εννοώ μονάχα στα τελευταία χρόνια της κρίσης.
Σ’ αυτόν τον κόσμο, όπου οι αξίες κλονίζονται και η ανάγκη για επιβίωση βγάζει στο φως τη θνητή μας φύση, ανεβαίνει σήμερα ο «Ορέστης». Τα πρόσωπα αγριεύουν, οι ψυχές ταράζονται, οι σκέψεις μας θολώνουν. Πώς να είσαι ψύχραιμος και από πού να κρατηθείς όταν το αίμα βράζει μέσα μας και γύρω μας, όταν το Τέλος πλησιάζει καλπάζοντας;
Τη θέση του πολίτη σε μια πολιτεία που κλυδωνίζεται, θα προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε με την παράστασή μας. Αλλά και τη θέση μιας πολιτείας που αυτοτιμωρείται τιμωρώντας. Κι αν κάτι μας διαφοροποιεί από το Μύθο του Ορέστη είναι πως όλοι μας ξέρουμε ότι «από μηχανής θεοί» δεν υπάρχουν πια.
– Γιάννης Αναστασάκης
Συντελεστές:
Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
Σκηνοθεσία: Γιάννης Αναστασάκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Γιάννης Θαβώρης
Μουσική: Μπάμπης Παπαδόπουλος
Κίνηση: Αλέξης Τσιάμογλου
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Μουσική διδασκαλία: Νίκος Βουδούρης
Boηθός σκηνοθέτη: Σαμψών Φύτρος
Βοηθός Σκηνογράφου: Ελίνα Ευταξία
Φωτογράφιση παράστασης: Τάσος Θώμογλου
Οργάνωση Παραγωγής: Marleen Verschuuren
Διανομή (με αλφαβητική σειρά):
Ιωάννα Κολλιοπούλου: Ηλέκτρα
Δάφνη Λαμπρόγιαννη: Ελένη
Νικόλας Μαραγκόπουλος: Αγγελιοφόρος
Δημήτρης Μορφακίδης: Πυλάδης
Δημοσθένης Παπαδόπουλος: Απόλλωνας
Μαριάννα Πουρέγκα: Ερμιόνη
Κώστας Σαντάς: Τυνδάρεως
Χρήστος Στέργιογλου: Τρώας
Χριστόδουλος Στυλιανού: Μενέλαος
Χρίστος Στυλιανού: Ορέστης
Χορός: Ελευθερία Αγγελίτσα, Μομώ Βλάχου, Αντελίνα Βογιατζή, Αναστασία Εξηνταβελόνη, Παυλίνα Ζάχρα, Μαρία Κωνσταντά, Χριστίνα Παπατριανταφύλλου, Μαρία Πετεβή, Ελίνα Ρίζου, Εύη Σαρμή, Χριστίνα Χριστοδούλου, Στυλιανή Ψαρουδάκη.
* Με υπέρτιτλους στα αγγλικά