Πριν 2-3 μήνες είχα κάνει μια συζήτηση με έναν φίλο μου και του έλεγα ότι τα πάντα στη ζωή μου τα βλέπω κινηματογραφικά. Για τα καλά που συμβαίνουν υπάρχει ένας λόγος παραπάνω αλλά ακόμα και τα άσχημα έχουν κάτι που (οι πάρα πολλές ταινίες φταίνε) με κάνουν να τα βλέπω έτσι. Όπως οι πρωταγωνιστές στις ταινίες βιώνουν αυτή την τελευταία άσχημη ανατροπή πριν από το happy end ενώ ταυτόχρονα παίζει ένα λυπητερό τραγούδι ή μια ατμοσφαιρική μουσική.
Εκείνος κοινώς με έκραξε και μου είπε πώς η ζωή δεν είναι ταινία και καλά θα κάνω να μην σκέφτομαι έτσι, να την δω όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται και γενικά ότι του είπα εγώ.. ε ακριβώς το αντίθετο. Η εικόνα της κουβέντας ήταν σαν να παλεύει το καλό με το κακό, ο Πήτερ παν με τον Κάπτεν χουκ, Ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό, η Βίσση με τη Βανδή, Ο Μπόλεκ με τον Λόλεκ (άσχετο).
Προβληματίστηκα λίγο από τα λόγια του φίλου μου και είπα να συμμορφωθώ, έπαιξα πάλι την συζήτηση στο μυαλό μου προσπάθησα να βρω τα κινηματογραφικά μου λάθη, μίλησα σχετικά με αυτή την κουβέντα σε μια φίλη μου πιο αλλοπαρμένη από μένα και φυσικά δεν έβγαλα άκρη.
Όχι απλά δεν έβγαλα άκρη αλλά ένιωσα ακόμα πιο πολύ πρωταγωνιστής μιας ταινίας και μαγεύτηκα λίγο από τον προβληματισμό γιατί θυμήθηκα ότι η συζήτηση αυτή έγινε εν μέσω ‘’ερωτικής απογοήτευσης’’ ενώ περπατούσαμε στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου γύρω στις 3 το πρωί.
Καθώς περνούσε ο καιρός επικράτησε λίγο παραπάνω η λογική.. μέχρι που πριν λίγες μέρες ξανακύλησα. Απόγευμα μετά την δουλειά καθώς μιλούσαμε για άσχετα λέω κάτι και ο φίλος μου αρχίζει να φωνάζει.. ‘Βγες απ’ την σφαίρα της φαντασίας σου ’ και αμέσως γέλασα. Χωρίς προβληματισμό και σχεδόν καμία ενοχή αυτή τη φορά αποδέχτηκα την τάση που έχω να ωραιοποιώ τα πράγματα σε ουτοπικό επίπεδο και κατάλαβα ότι το κάνω πλέον καθημερινά και αβίαστα.
Δεν είναι όμως πάντα έτσι, δεν είναι όλα παραμυθένια στο μυαλό μου, τρώω τις φρίκες μου και εγώ είμαι ρεαλιστής και πολλές φορές απαισιόδοξος αλλά πάντα σε Χολιγουντιανό επίπεδο. Δεν είμαι ο μόνος όμως!
Δες την αλλαγή της συμπεριφοράς στους φίλους σου μόλις ερωτεύονται, τις προσδοκίες που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι από σημαντικές μέρες για αυτούς όπως γενέθλια, Χριστούγεννα, Καλοκαιρινές διακοπές κλπ. Σκέψου τι εικόνες σου δημιουργούν συγκεκριμένα τραγούδια.
Ισορροπούμε μεταξύ πραγματικού και φανταστικού όλοι μας, ανάλογα με την ψυχολογική φάση που περνάμε, το πόσο αισιόδοξοι ή απαισιόδοξοι είμαστε και με το τι προσδοκίες έχουμε απ’ τη ζωή.
Επειδή λοιπόν ζούμε καθημερινά μικρές ή μεγάλες στιγμές που μας ‘’ταλαιπωρούν’΄ όπως κίνηση στους δρόμους, ουρές στις τράπεζες και μεγαλύτερα προβλήματα όπως δυσκολίες στην δουλειά ή γενικότερα προβλήματα ανθρώπινων σχέσεων εγώ θα συνεχίσω να ισορροπώ μεταξύ φανταστικού και πραγματικού.
Θα συνεχίσω να τα βλέπω όλα κινηματογραφικά, όπως προχτές που έγινε διακοπή ρεύματος και περάσαμε το βράδυ με κεράκια ρεσώ ή παλιότερα που είχαμε μείνει με ένα φίλο μου με τ’ αμάξι και εγώ είχα χαρεί γιατί επιτέλους μου έτυχε κάτι που είχα δει να συμβαίνει σε δεκάδες ταινίες ενώ εκείνος πανικόβλητος τηλεφωνούσε στην οδική βοήθεια. Καταλήξαμε να ψάχνω ταξί στην ερημιά γιατί ο γερανός της οδικής παίρνει μόνο τον οδηγό μαζί αλλά μου έμεινε η αστεία ιστορία!
Θα θυμάμαι γλυκά τις άπειρες ώρες που κοίταζα το ταβάνι από διάφορες καψούρες και το νόημα που απέκτησαν τραγούδια που δεν έδινα σημασία πιο πριν και θα απολαμβάνω την δική μου ταινία περισσότερο από κάθε άλλη, γιατί δεν είναι προβλέψιμη και γιατί είναι αληθινή!
Δείτε επίσης: Απλώς δεν σε γουστάρει!