Ρε φίλε, είμαστε άνδρες τελικά;

Είμαστε αξιολύπητοι. Πρέπει να μας πατήσει φορτηγό και να μη μπορέσουμε να κουνηθούμε ξανά για να μην προσβάλλουμε τον πρόγονο Marlon Brando και το γητευτή James Dean. Είμαστε ό,τι πιο λανθασμένο έχει γεννήσει η φύση τον τελευταίο αιώνα. Το θέμα είναι, ήμασταν ή γίναμε τόσο μαλθακοί οι άντρες;

Ξεκαθαρίζω, δύο πράγματα για αρχή. Ο ανδρισμός δεν έχει καμία σχέση με τις σεξουαλικές προτιμήσεις, την αξυρισιά, τα μούσκουλα και το τζεντλεμανισμό. Άνδρας είναι αυτός που αναγνωρίζει την ύπαρξη του ως δυνατό φύλο και ξεχειλίζει από τρόπους για να αποδείξει τη δυναμική ύπαρξή του στο χώρο. Άνδρας είναι αυτός που ακόμα κι αν δεν μακιγιάρεται ποτέ, ξεχωρίζει δίπλα σε μια ημίγυμνη μιγάδα, λόγω της στερεής υπόστασής του. Άνδρας είναι αυτός που χωρίς κοσμήματα, θα καταφέρει να κάνει αισθητή την παρουσία του, ακόμα κι αν το μοναδικό που θα λάμψει επάνω του είναι το κερί στα μαλλιά του. Ο ανδρισμός, λοιπόν, δεν κρύβεται στους τρόπους, την τεστοστερόνη και το “είναι”, όπως θέλουν να πιστεύουν πολλοί, αλλά στο “φαίνεσθαι”. Οι τρόποι είναι στον άνθρωπο. Προσωπικά, πιο αντρίκια μου’χουν φερθεί γυναίκες, παρά κάποιοι αποβρασματικοί εκπρόσωποι του φύλου μου. Πριν με βρίσεις, διάβασε παρακάτω και αν δε συμφωνείς, άσε με να μονολογώ.

Πού πήγε ο James Dean; Τον έβλεπες δίπλα στη Natalie Wood, και το απλό καρό πουκάμισό του ξεχώριζε περισσότερο από το χρυσοποίκιλτο ντεκολτέ της στάρλετ των 50s; Άσε που η καριέρα διήρκησε σχεδόν 16 μήνες, ενώ ακόμα συζητάμε για τον τρόπο που σήκωνε τη φράντζα, ρουφώντας χαρακτηριστικά το τσιγάρο του. Πού πήγε ο Marlon Brando, που με ένα απλό, λευκό φανελάκι, έκανε τον πατέρα μου να το φοράει μέχρι πέρυσι και να νομίζει πως ακόμα έχει πέραση; Πού πήγαν όλοι αυτοί οι πρόγονοι, όταν βλέπεις τον Brad Pitt, δίπλα στην πιο όμορφη γυναίκα της υφηλίου και τα 7 παιδιά τους, και προσέχεις πρώτα τους υπόλοιπους οχτώ της φωτογραφίας; Οι ζεν πρεμιέ πέθαναν μαζί με τη δεκαετία των κορσέδων και των κραγιόν σε λουλουδάτα κουτάκια. Οι άνδρες που είχαν την αυτοπεποίθηση να την πέσουν ακόμα και στην Andriana Lima την στιγμή που περπατάει για τη Victoria’s Secret, έχουν αντικατασταθεί από μετροσεξουαλικά όντα που για να ξυρίσουν το μούσι τους στο σωστό μήκος, κάνουν το σταυρό τους μην το κόψουν στραβά. Έχουν αντικατασταθεί από εκείνο το γκέτο που προσπαθεί να περάσει ως ωραίο το πρότυπο του βρικόλακα που λάμπει στον ήλιο. Τέλος, όλοι εκείνοι που δε φοβήθηκαν ποτέ να κάνουν το πρώτο βήμα ακόμα και σε γυναίκες που ήταν εντελώς εκτός των κυβικών τους, έχουν εναποθέσει και τις τελευταίες τους ελπίδες σε έναν Sean Penn, που κατάφερε να ρίξει και μια Scarlett Johanson. Και όλοι εκείνοι που ξεχώριζαν δίπλα στα μίνι που τους συνόδευαν, σε έναν Bardem που επισκιάζει τη Penelope Cruz και έναν Antonio Banderas που σε έκανε να τον προσέξεις, ακόμα και με μάσκα, πιο πολύ κι από την πανέμορφη Catherine Zeta Jones.

Αρχίζεις τώρα να σκέφτεσαι ότι έχει γεμίσει ο κόσμος gay αλλά σκέψου τον, εκτός ντουλάπας, Tom Ford και βάλτον δίπλα στον αντικειμενικά πιο όμορφο Jonathan Rhys Mayers. Ποιον θα κοιτάξεις και ποιον θα παρατηρήσεις; Ποιος είναι ο άντρας της δυάδας;

Μην τρέξεις τώρα, εσύ που φοράς το καρό πουκάμισο επειδή το είδες σε κάποιο ένθετο, να φορέσεις το απλό μαύρο μπλουζάκι και να περιμένεις να σε κοιτάξουν και τα περιστέρια. Paul Newman δε γίνεσαι. Γεννιέσαι. Θεός χωρέσ’το σύμβολο.

Μάθε να χορεύεις και το σωστό tango από το άλλο μεγάλο σύμβολο, Al Pacino