Μετά από αρκετές Παρασκευές και μία Κυριακή, δεν καταλάβαινα ποιο ήταν το ακριβές συμπέρασμα στο οποίο ήθελα να καταλήξω για το πετυχημένο σε ότι αφορά στα νούμερα The Voice του Αντέννα. Μετά από αρκετή σκέψη και παρατήρηση όλα φάνηκαν πιο καθαρά… Εξάλλου όλα γίνονται ξεκάθαρα όταν τα βλέπεις ασπρόμαυρα.
Αυτό το ριάλιτυ, γιατί περί ριάλιτυ πρόκειται ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις, ξεκίνησε με μία διαφοροποίηση. Επειδή ο κόσμος, τόσο εδώ αλλά κυρίως στο εξωτερικό όπου γεννιούνται αυτες οι ιδέες, κουράστηκε να βλέπει άφωνους με ωραία εμφάνιση να κερδίζουν τα σχετικά ριάλιτυ, οι υπεύθυνοι άλλαξαν το “τροπάριο” και πλέον γίνονται τυφλές οντισιόν. Τι δίνουν όμως αυτές οι τυφλές οντισιόν; Μία ψευδαίσθηση ότι σε αυτό το ριάλιτυ επιλέγουν φωνές και όχι εμφάνιση. Άσχετα αν πολλές φορές η κυρία Μαλέα aka Βανδή πολλές φορές που γύριζε έλεγε: ” τώρα που σε είδα μετάνιωσα που δεν το πάτησα “. Και δεν ήταν και η μόνη.
Στην εποχή της εικόνας και της έλλειψης ταλέντου, τέσσερις κριτές απο “διαφορετικά” παρακλάδια της Ελληνικής “δισκογραφίας”, προσπαθούν να πείσουν ότι επιλέγουν φωνές για να κερδίσει η καλύτερη. “Τι ρομαντικό”! Μέσα τους όμως, και απο ότι φαίνεται και έξω τους, ξέρουν καλά πως θα επιλέξουν κάποιες καλές φωνές οι οποίες από το επόμενο κιόλας στάδιο θα αρχίσουν να μας “χαιρετούν” από τα σπίτια τους.
Παγωμένο λοιπόν το βλέμμα της κυρίας Μαλέα aka Βανδή όταν αντίκρυσε την τελευταία παίκτρια που είχε επιλέξει, μία εύσωμη δασκάλα μουσικής από την Κοζάνη. Το ίδιο παγωμένο και το χιουμοράκι του κυρίου Πασχαλίδη aka Ρέμου, που της ειπε ότι πάλι καλά που δεν είναι οι δύο τους στην ίδια ομάδα, φράση που ειπώθηκε μετά από συζήτηση περί φαγητού.
Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό, αγόρια και κορίτσια όντως θεωρούν ότι αυτά τα ριάλιτυ είναι η ελπίδα τους για μια καριέρα. Που είναι άραγε όλοι αυτοί που συμμετείχαν στα προηγούμενα ριάλιτυ τραγουδιών; Που είναι οι Καλομοίρα Σαράντη, Τάμτα, Ραλλία Χρηστίδου, Κώστας Καραφώτης, Νίνο, Νίκος Μίχας, Θάνος Πετρέλης, Νίνο, Θάνος Τζάνης, Χριστίνα Κολέτσα, Σύλβια Δεληκούρα, Διονύσης Μακρής, Μάρω Λύτρα, Ελεάνα Παπαιωάννου, Νάνσυ Αλεξιάδη, Ιωάννα Κουταλίδου, Γιώργος Λιανός;
Κατεστραμένα όνειρα, απόρριψη από λάθος ανθρώπους και ένας τηλεοπτικός όχλος έτοιμος να στοιχηματίσει για το ποιος θα κερδίσει και ποιος θα χάσει.
Και έρχεται και ο δεύτερος γύρος. Ο γύρος του “ξαφνικού θανάτου”. The battle. Όπου όσοι κατά λάθος πέρασαν και δεν τους κάνουν και καλά “φωνητικά” θα τους απομακρύνουν αφού τους κατασπαράξουν ανά ζεύγη στην ίδια ομάδα. Τύφλα να έχει το The Hunger games. Ζευγάρια εδώ, ζευγάρια και εκεί. ίδια ομάδα εδώ, ίδια πατρίδα εκεί. Μόνο να αλληλοσκοτώνονται δεν τους βάλανε ακόμα. Αλλά με τη φόρα που έχουν πάρει οι καναλάρχες αλλά και σε συνδυασμό με την κοινωνική σήψη, όλα να τα περιμένεις.
Είναι δύσκολη η εποχή αλλά είναι ακόμη δυσκολότερη η αυτογνωσία. Αυτά τα παιδιά πρέπει να μάθουν ότι αξίζουν παραπάνω από αυτό που προσπαθούν να διεκδικήσουν. Οι στόχοι τους δεν είναι ξεκάθαροι και μέσα από τη θολούρα και το γρήγρο κέρδος οδηγούνται σε κατώτερες επιλογές. Και όταν επιλέγεις για τον ίδιο σου τον εαυτό λιγότερα από ότι αξίζεις, τότε δύσκολα θα έρθουν αυτά που πραγματικά ονειρεύεσαι.
Από το να τρέχουν λοιπόν τα νέα αυτά παιδιά, στα κανάλια και να γεμίζουν τις τσέπες ανθρώπων που τους εκμεταλλεύονται για τηλεθέαση ή τραγουδιστών που είδαν το νυχτοκάματο να μειώνεται δραματικά και το ρίξαν στα “κριτιλίκια”, θα ήταν πιο φρόνιμο να πιστέψουν στο όνειρο τους και να το κυνηγήσουν σε εκείνα τα μονοπάτια όπου μπορεί να πραγματοποιηθεί. Γιατί πολλές από τις φωνές που είδα και άκουσα είναι ανώτερες από αυτές των “κριτών” τους, για αυτό και τους αξίζει μία καλύτερη επιλογή και μία καλύτερη πορεία.
Πάντα με αγάπη,
Ο παρατηρητής